22 Οκτωβρίου 2009

Η πηγή της ζωής




Αυτό που επιλέγουμε στη ζωή μας είναι να έχουμε μία επιφυλακτική ή μάλλον καχύποπτη στάση σε όσους συναναστρεφόμαστε θεωρώντας πως οι φοβίες μας για τους άλλους είναι κανόνας στις διαπροσωπικές σχέσεις. Κι όμως το ανθρώπινο στοιχείο υπάρχει. Όταν γεννηθήκαμε μάθαμε πως πρέπει να είμαστε καλοί, πρέπει να μη λέμε ψέματα, πρέπει να μην κοροϊδεύουμε τους φίλους μας, πρέπει να δίνουμε και στους άλλους λίγο από αυτό που έχουμε ή να το μοιραζόμαστε. Και ξαφνικά όλα αυτά που μάθαμε από μικροί χάθηκαν.
 Ξεχάστηκαν.
 Ή  απλά κάπου αποθηκεύτηκαν και πρέπει ξανά να τα ανακαλέσουμε... αν θέλουμε να ζήσουμε μία ζωή αλήθειας. Γιατί μόνο η ψεύτικη ζωή μπορεί να είναι ο πραγματικός εχθρός σου.
Μάθαμε να φερόμαστε όπως θέλουν οι άλλοι για να είμαστε αρεστοί, με τίμημα την καταπάτηση του αληθινού μας εαυτού και με επιπλέον βαρύτερο τίμημα τα ψυχοσωματικά προβλήματα και σε πρακτικό πια επίπεδο, να είμαστε κάποιοι άλλοι, εντελώς άσχετοι με το είναι μας.
Κοιτάμε πολύ έξω από εμάς και λιγότερο μέσα μας. Το εσωτερικό μας όμως όσο δεν το κοιτάμε παίρνει μεγαλύτερ χώρο και προσπαθείν μας εξαφανίσει, να μας κάνει κακό.
Όλα όμως μπορούν να αλλάξουν. Το τώρα είναι η καθοριστική στιγμή της ζωής μας. Τίποτα δεν είναι εύκολο να αλλάξει και τίποτα δεν είναι δύσκολο. Η απόφαση είναι αρκετή για να ξεκινήσουμε. Η μετριότητα, τα προβλήματα και η στενοχώρια θα μείνουν πίσω, όσο η αποφασιστικότητα για μία θετικότερη στάση ζωής γίνονται ο νέος μας οδηγός. Ένα μικρό ξεβόλεμα δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στη νέα μας ζωή. Πρέπει ν' αγαπήσουμε τον εαυτό μας αι νατον επιβραβεύουμε για τη νέα αλλαγή και όχι να τον κατακρίνουμε και να του χρεώνουμε μία ζωή που δεν του αξίζει. Και οι άλλοι θα αλλάξουν μαζί με εμάς. Γιατί κανείς δε θέλει να συναναστρέφεται τις φοβίες μας, αλλά τον καθαρό, αληθινό και όμορφο εαυτό μας, κανείς δε θέλει τις αμφιβολίες μας, τον εγωϊσμό και την ανασφάλειά μας αλλά την απλότητα και την ειλικρίνεια των συναισθημάτων μας.
Όλοι θέλουμε την αληθινή επικοινωνία, την αγάπη, την αγκαλιά, τη συντροφιά, την καλοσύνη.
Όλα αυτά λείπουν γιατί εμείς δεν τα προσφέρουμε.
Δίνουμε την αμφιβολία μας και όχι την πίστη μας.
Δίνουμε την προκαταβολή και όχι ολόκληρη την αξία και περιμένουμε η ζωή να μας πληρώσει στο 100%.
Δίνε τα πάντα και μη φοβάσαι να πάρεις. Ακόμη κι αν δεν πάρεις είναι εφήμερο. Η πηγή έχει βρεθεί και το κανάλι ρέει ασταμάτητα και τίποτα δε θα βρεθεί εμπόδιο στο δρόμο του.
Πίστη, εμπιστοσύνη, επιμονή και υπομονή...

Το δέντρο που έδινε


http://www.greektube.org/content/view/30374/2/


Το δέντρο που έδινε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
....πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

21 Οκτωβρίου 2009

Μήνυμα αξιών, μήνυμα αιώνιας ζωής και ανύπαρκτου θανάτου!


Ο αποχαιρετισμός των ειδώλων και ο χαιρετισμός της ζωής από τον Gabriel Garcia Markes:

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια
και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι,
αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γιαυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια,
χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν,
θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και
πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο,
αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι
κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.

Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ αγκάθια τους
και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου
και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν,
χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά,
αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού,
χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά,
το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ,
γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα,
θα σ' αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα,
ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει,
αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ
κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ,
θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά,
ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι,
αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσέ με,
σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Απλά ζήσε!


Πόσο ταλαιπωρούμαστε σε πράγματα εφήμερα, ανώριμα και ανούσια. Πόση ζωή σπαταλάμε για να θρέψουμε τον εγωϊσμό μας και τα κατώτερα αισθήματα της ψυχής μας. Πόση αγάπη χάνουμε στην προσπάθειά μας να αναλύουμε τις καταστάσεις και να απονέμουμε ευθύνες... Και η ζωή περνά, προχωρά και προσπερνά.... Αφήνουμε πίσω μας την ευκαρία να αγαπήσουμε, γιατί πρέπει να προλάβουμε την επιτυχία. Αφήνουμε πίσω μας το σήμερα γιατί πρέπει να προετοιμαστούμε για το "καθοριστικό" αύριο. Αφήνουμε να αποχρωματιστεί ο αισθηματικός μας κόσμος γιατί "ξέρουμε" πως θα μπορέσουμε να τον χρωματίσουμε ξανά αργότερα.
Όταν όμως το αύριο αυτό έρθει σε λίγα χρόνια για κάποιους από εμάς - γιατί πολλές φορές προλαβαίνει ο θάνατος να προσπεράσει τη ζωή μας - ποτέ δεν είναι σαν το χθες ή σαν την ονειρεμένη πλαστή εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, αλλά πολύ περισσότερο αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι.
Δεν θα ζήσουμε για πάντα και σίγουρα ζούμε μόνο μία φορά!

19 Οκτωβρίου 2009

Επιδίωξη


Επιδίωξη

Η απελπισία της ανικανοποίητης επιθυμίας...

Σκοπός


Η απόγνωση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας...

Ελπίδα

Η θεϊκή λύτρωση, το καθαρτήριο των επιθυμιών...

Σταθερότητα


Αν μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, να συγχωρέσεις τα λάθη σου, να κατανοήσεις το παρελθόν αφουγκραζόμενος τις αιτίες, να τιθασεύσεις το κατώτερο εγώ σου και να αγαπήσεις την εικόνα που έχεις ονειρευτεί για σένα στο μέλλον, θα γίνεις η αρχή της σταθερής σου σχέσης με το είναι σου και θα ζεις με αρμονική συνείδηση του τώρα...

18 Οκτωβρίου 2009

Εγκατάλειψη


Η φύση αφήνει το νέο να κυριεύσει το παλιό...Έτσι αναβιώνει και προσαρμόζεται στο σήμερα. Στο κάθε σήμερα. Έτσι έμαθε να επιβιώνει στο πέρασμα των αιώνων και να διατηρείται πάντα ακμαία μέσα στο γηραιό φλοιό της...Εσύ, πως μπορείς να ζεις με τις παλιές σου συνήθειες, τα νεκρωμένα πάθη και τις κρυφές αδυναμίες σου; Άφησε τα βάρη του χθές σήμερα, για να πετάξεις στο αύριο...

10 Οκτωβρίου 2009

23 Φεβρουαρίου 2009

Ζωή & θάνατος


Η πίστη στη ζωή είναι μία συνεχής αρχή που ο θάνατος δεν μπορεί να περιορίσει. Η πίστη όμως στο θάνατο είναι η αρχή του τέλους..

LOVE


Όταν ο άνθρωπος φτάνει στα "όρια" του τότε συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχουν όρια γιατί πάντα τα ξεπερνά. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη. Δεν ορίζεται και δεν περιορίζεται.

11 Φεβρουαρίου 2009

Περιορισμός


Η χειρότερη φυλακή είναι αυτή του μυαλού και η αμέσως επόμενη αυτή του ψυχικού καταναγκασμού που μας επιβάλλεται.

Ανελευθερία


Αναζήτησε τη μέρα που ονειρεύτηκες χωρίς κάποιο νοητικό εμπόδιο.
Αναζήτησε τη μέρα που αγάπησες χωρίς αμφιβολία.
Αναζήτησε τη μέρα που ερωτεύτηκες χωρίς αναστολές.
Αναζήτησε τη μέρα που απόλαυσες χωρίς ενοχές.
Αναζήτησε τη μέρα, την ώρα, τη στιγμή...

10 Φεβρουαρίου 2009

Γαληνεύοντας το νου και την ψυχή


Οι εικόνες που διαχειριζόμαστε καθημερινά επιβάλλουν την παρουσία τους στη ζωή μας με τρόπο επιτακτικό. Αναστατώνουν ή γαληνεύουν την καθημερινότητά μας και ανάλογα καθορίζουν τα συναισθήματα και τις δράσεις μας. Επιλέγω ηρεμία, αγάπη, ειρήνη, χαρά, ευτυχία και διαχειρίζομαι την άσχημη πραγματικότητα μεταβάλλοντας ό,τι μπορώ σε θετικό συναίσθημα. Ό,τι δεν μπορώ, απλά το αποδέχομαι προσπερνώντας το, όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Αλλαγή


Κάθε τι που αλλάζει στη ζωή μας προϋποθέτει απόφαση. Απόφαση αλλαγής. Ότι κι αν σημαίνει για μας αυτή η αλλαγή, απαιτεί πρώτα αλλαγή συνείδησης, αντίληψης της πραγματικότητας που μέχρι τώρα έχουμε διαμορφώσει. Η νέα ζωή δεν είναι κάπου εκεί έξω. Είναι κάπου εδώ μέσα μας. Η απόφαση για να την αποκαλύψουμε περιμένει τη σειρά της. Αν θα προλάβει να μας παρουσιαστεί πριν το τέλος της ζωής μας εξαρτάται από εμάς και μόνο.

Εργασία και ψυχική ασθένεια

Εξελίσσεται σε Νο 1 ασθένεια παγκοσμίως με γοργούς ρυθμούς. Την νοιώθουμε κάποιες φορές, αν και δεν την ξέρουμε πραγματικά! Ποια; Την κατάθλ...