To λιοντάρι που νόμιζε πως ήταν πρόβατο

Μέσα στο πυκνό δάσος ζούσε μια λιονταρίνα με τον σκύμνο της (το λιονταράκι της). Πείνασαν όμως και η λιονταρίνα με το μικρό της βγήκαν σε αναζήτηση τροφής. Κάποιοι κυνηγοί είχαν στήσει περίτεχνα μια παγίδα στην οποία έπεσε η άμοιρη λιονταρίνα. Μάταια προσπάθησε το λιονταράκι να βοηθήσει τη μάνα του. Κουρασμένο αποκοιμήθηκε πίσω από έναν θάμνο. Σαν ξύπνησε και πήγε ξανά πίσω στην παγίδα, η μάνα του δεν ήταν εκεί. Την ώρα που ήταν βυθισμένο στον ύπνο, είχαν έρθει οι κυνηγοί και την πήραν. 

Λυπημένο δύο μέρες περιπλανήθηκε πεινασμένο, μέχρι που τα ποδάρια του έτρεμαν. Είχε απομακρυνθεί πολύ από το δάσος και είχε φτάσει σ’ ένα λιβάδι. Εκεί το βρήκε ένας βοσκός που βοσκούσε τα πρόβατά του. Το πήρε στην αγκαλιά του και το έφερε στη στάνη του. Άρμεξε μια προβατίνα και του έδωσε να πιεί το γάλα. Στυλώθηκαν τα πόδια του και το στομάχι έπαψε να του πονάει. Το λιονταράκι έμεινε με τα πρόβατα και μεγάλωσε ανάμεσά τους. Φίλοι του στα παιγνίδια έγιναν τα αρνιά. Μαζί τους πήγαινε στο λιβάδι, μαζί και στη στάνη. Ξέχασε πως η μάνα του τρεφόταν με σάρκες από το κυνήγι άλλων ζώων και έτρωγε κι αυτό χορτάρι όπως τα πρόβατα. Μεγαλωμένο με τα πρόβατα, θαρρούσε πως κι αυτό ήταν πρόβατο. 

Κάποιο βράδυ, που η στάνη ήταν φεγγαρολουσμένη κι οι πέτρες της άσταφταν στο ασημένιο φως του ολόγιομου φεγγαριού, άκουσε από μακριά μια παράξενη φωνή, που δεν έμοιαζε με βέλασμα. Ήταν ο βρυχηθμός κάποιου λιονταριού από το δάσος. Κάτι σκίρτησε μέσα του, η χαίτη του ορθώθηκε. Ήταν το πρώτο ξύπνημα της λιονταρίσιας φύσης του. Πέρασαν μέρες από αυτή την παράξενη βραδιά. 

Μια νύχτα του χειμώνα, που ήρθε στο μεταξύ, λύκοι επιτέθηκαν στη στάνη. Τα πρόβατα άρχισαν να βελάζουν φοβισμένα. Πήγε και το λιοντάρι να βελάσει. Μα από μέσα του δε βγήκε φοβισμένο βέλασμα, βγήκε ένας φοβερός βρυχηθμός. Με το που τον άκουσαν οι λύκοι πάγωσαν από τον φόβο. Αμέσως έκαναν μεταβολή, ξέχασαν την πείνα τους, και το ‘βαλαν στα πόδια. Το λιοντάρι αισθάνθηκε πολύ παράξενα. Απόρησε με την κραυγή που βγήκε από μέσα του. Αυτό δεν ήταν απελπισμένο βέλασμα. Ήταν πολεμική κραυγή! 

Την άλλη μέρα σκεφτικό πήγε μέχρι το κοντινό ποτάμι. Έσκυψε σε μια νερολακκούβα να πιει λίγο νερό και σαν είδε την εικόνα του, που καθρεφτιζόταν στο νερό, σάστισε. Αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα πρόβατα! Κατάλαβε, λοιπόν, ότι δεν είχε θέση στη στάνη. Μέσα του ξύπνησε η καταγωγή του και κάποιο πρωινό πήρε το δρόμο της επιστροφής στο δάσος…

Το ωραιότερο δώρο

Η πιο σπουδαία στιγμή στη ζωή μας έρχεται όταν παραλαμβανουμε το δώρο της δημιουργίας μας.

Το όμορφο αποτέλεσμα των ενεργειών μας που αποτελείται από όλη μας τη δύναμη να δώσουμε μορφή σε αυτό που μόνο στη σκέψη υπήρχε και στην καρδιά.

Ένα συνονθύλευμα σκέψεων που αλληλεπιδρουσαν δημιουργικά για καιρό, ώστε να δώσουν μια εικόνα διεξόδου στον οραματισμο του μυαλού και της ψυχής.

Οι δημιουργίες μας έχουν αξία γιατί εμπεριέχουν χρόνια προστιθέμενης γνώσης, εμπειρίας και προσπαθειών που βρήκαν επιτυχώς το δρόμο της έκφρασης και προσφοράς.

Καθε δημιουργία που ξεκινά έχει μια διαδρομή να διανύσει και σαν έμβρυο χρειάζεται την επιμέλεια των γονιών και την συνειδητή παρουσία μας γιατί ξεκινά από τον άνθρωπο και προορίζεται γι αυτόν.

Χαμόγελο: Kι όμως, το ψεύτικο από το αληθινό διαφέρει…

Ένα αληθινό χαμόγελο μπορεί να σας βοηθήσει να δημιουργήσετε μία νέα φιλική ή συναισθηματική σχέση, σύμφωνα με μία νέα έρευνα. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές δηλώνουν πως αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι μοιάζουν να ανταποκρίνονται πολύ καλύτερα σε θετικά συναισθήματα όταν διαμορφώνουν νέους προσωπικούς δεσμούς παρά σε αρνητισμό, όπως τη θλίψη, το θυμό ή την περιφρόνηση.

Παρ’ όλα αυτά, ένα ψεύτικο χαμόγελο δε θα βοηθήσει, μια που οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να το ξεχωρίσουν από ένα ειλικρινές.

Σ’ ένα πείραμα, οι ερευνητές διεπίστωσαν σε ζευγάρια πως ο ένας μπορούσε να εντοπίσει επακριβώς τα θετικά συναισθήματα του συντρόφου του. Σε ένα δεύτερο πείραμα παρατήρησαν πως οι συμμετέχοντες έμοιαζαν να έρχονται πιο κοντά σε ξένους που έβγαζαν θετικά συναισθήματα και σχεδόν ενστικτωδώς έλκονταν από αυτά.

Οι ερευνητές επίσης ανακάλυψαν πως τα άτομα που εξωτερίκευαν θετικά συναισθήματα με το λεγόμενο «χαμόγελο» Duchenne. Πρόκειται για το τέντωμα των μυών στις άκρες του στόματος που δημιουργείται όταν χαμογελάμε έντονα, όταν δηλαδή χαμογελάμε όταν είμαστε ειλικρινείς και χαρούμενοι. Κάποιοι εκλαμβάνουν αυτόν τον τύπο χαμόγελου ως αληθινό και βοηθά με την κοινωνική επαφή. Οι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν καλή «γνώση» αυτού του χαμόγελου και μπορούν έτσι να «διαβάσουν» ένα ψεύτικο χαμόγελο, σύμφωνα με την επικεφαλής των ερευνών, Belinda Campos του Πανεπιστημίου της California.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Motivation and Emotion.

«Τα ευρήματά μας παρέχουν νέα στοιχεία της σημασίας των θετικών συναισθημάτων στις κοινωνικές επαφές κι επισημαίνουν το ρόλο του που αυτά παίζουν στην ανάπτυξη νέων κοινωνικών συνδέσεων. Οι άνθρωποι είναι προσαρμοσμένοι στα θετικά συναισθήματα των άλλων και μπορούν να αντιδράσουν περισσότερο σε αυτά παρά στα αρνητικά συναισθήματα», δήλωσε η Campos σε μέσο ενημέρωσης.

Η κρυμμένη ευτυχία

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας ράφτης φτωχός και λίγο περίεργος που προκαλούσε έκπληξη στους ανθρώπους με τη συμπεριφορά του. Αλλά αυτό που τους παραξένευε πιο πολύ ήταν ο τρόπος που δούλευε. Ανάμεσα σε δύο βελονιές άφηνε το μαγαζάκι του, πήγαινε στο τζαμί και ανέβαινε στο μιναρέ να κοιτάξει προσεκτικά στον ουρανό σαν κάτι να ’ψαχνε. Ύστερα κατέβαινε, γύριζε πίσω στο μαγαζάκι του να περάσει άλλη μια βελονιά και ξαναπήγαινε στο μιναρέ. Αυτό γινόταν όλη μέρα.
Γιατί άραγε; Ποια είναι η ιστορία του;
Λένε λοιπόν πως πολύ παλιά ο φτωχός ραφτάκος ζούσε μόνος του χωρίς γυναίκα και χωρίς παιδιά. Περνούσε τις μέρες του καθιστός να ράβει κελεμπίες και καφτάνια. Όταν κουραζόταν έπεφτε να κοιμηθεί για να ξυπνήσει με την αυγή, να καλέσει τους ανθρώπους για προσευχή, και ζητούσε απ’ τον Αλλάχ να του δώσει μια σύζυγο κι ένα ευτυχισμένο σπίτι.
Μια μέρα λοιπόν κι ενώ ο ράφτης δεν είχε ακόμη τελειώσει το κάλεσμα στην προσευχή, ένας μεγάλος αετός χαμήλωσε δίπλα του. Τον σήκωσε με τα γαμψά του νύχια ψηλά και πέταξαν μαζί.
Πέρασαν ερήμους, πέρασαν θάλασσες. Κάποια στιγμή ο αετός χαμήλωσε κι ακούμπησε το φτωχό ραφτάκο στην άκρη μιας μακρινής πόλης.
Κανένας θόρυβος δεν ακουγόταν. Κανένας φτωχός και κανένας ζητιάνος δεν γύριζαν στους δρόμους της. Τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν φωτεινά και τα ρούχα τους καθαρά με ζωηρά χρώματα. Ακόμα και στην καρδιά του «σουκ», της αγοράς, δεν άκουγες φασαρία ούτε έβλεπες τσακωμό. Οι άνθρωποι αγόραζαν και πουλούσαν ειρηνικά επαναλαμβάνοντας τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν μία ή περισσότερες φορές, έπαιρναν αυτό που ήθελαν κι έφευγαν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί.
Η έκπληξη του έγινε μεγαλύτερη στην παράξενη πόλη όταν στάθηκε μπροστά στο μαγαζάκι ενός ράφτη και είδε τον ιδιοκτήτη του ικανοποιημένο, ευτυχισμένο και καθόλου κουρασμένο να φτιάχνει τις κελεμπίες και τα καφτάνια του. Χαιρετάει και λέει στο αφεντικό του μαγαζιού: «Κι εγώ ράφτης είμαι όπως κι εσύ. Ήρθα στην πόλη σας από χώρα μακρινή. Μήπως έχεις δουλειά για μένα; Γιατί θέλω πολύ να ζήσω σ’ αυτή την ευτυχισμένη πόλη».
Και το αφεντικό τού απαντάει: «Κάθισε και βοήθα με. Η πληρωμή σου θα είναι πενήντα ασαλάτου-αλαζάιν κάθε βδομάδα».
Έτσι έμαθε ο ράφτης μας από τον ιδιοκτήτη του ραφτάδικου πως οι άνθρωποι της πόλης Ασαλάτου Αλαζάιν δεν γνωρίζουν τα χρήματα. Πουλάνε, αγοράζουν και δουλεύουν μόνο με τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν. Κάθισε λοιπόν και δούλεψε στο ραφτάδικο και έμεινε έκπληκτος όταν το αφεντικό του άρχισε να του διηγείται τις συνήθειες της περίεργης αυτής πόλης. Όλα τα πράγματα εδώ γίνονται με το ασαλάτου-αλαζάιν, μέχρι και οι γάμοι. Κάθε Πέμπτη βγαίνουν τα κορίτσια της πόλης βόλτα στην παραλία. Κουβαλάνε όλες τους μια στάμνα με νερό και αν κάποιος θέλει να πάρει μια απ’ αυτές για γυναίκα του, δεν έχει παρά να της ζητήσει να πιει νερό από τη στάμνα της, προφέροντας τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν. Αν εκείνη συμφωνήσει, τότε γίνεται γυναίκα του.
Περίμενε ο ράφτης ως την Πέμπτη και κατά το απόγευμα πάει στην παραλία. Μια από τις όμορφες κοπέλες συμφωνεί να τον ξεδιψάσει απ’ τη στάμνα της, γίνεται γυναίκα του και αρχίζει τη ζωή της μαζί του στο όμορφο σπίτι που αγόρασαν οι δυο τους πληρώνοντας μερικά ασαλάτου-αλαζάιν. Κάθε μέρα που περνούσε, όταν τελείωνε την δουλειά του αγόραζε με τα ασαλάτου αλαζάιν ό,τι επιθυμούσε από την αγορά και βιαζόταν να γυρίσει στη γυναίκα του και στο ευτυχισμένο του σπίτι.
Μια μέρα όμως πηγαίνοντας ο ράφτης στην αγορά βλέπει ένα τεράστιο ψάρι. Δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του ψάρι όμοιο μ’ αυτό. Θέλοντας πολύ να το αποκτήσει λέει στον εαυτό του: «Μ’ αυτό το ψάρι θα φάμε μέχρι να σκάσουμε! Πόσο νόστιμο φαίνεται να είναι το κάτασπρο κρέας του! Η γυναίκα μου θα μου το μαγειρέψει με χίλιους τρόπους!»
Μπαίνει ο ράφτης στο σπίτι του κουβαλώντας το τεράστιο ψάρι του. Τρομάζει η γυναίκα του που τον βλέπει και του λέει: «Τι είναι αυτό που κουβαλάς στα χέρια σου; Σε τύφλωσε η απληστία! Το ψάρι αυτό είναι για να χορτάσουν δέκα άνθρωποι ενώ εμείς είμαστε μόνο δύο! Πήρες απ’ την αγορά πολύ περισσότερα απ’ όσα χρειαζόσουν. Από δω κι εμπρός δεν έχεις πια δικαίωμα να ζεις στην πόλη του Ασαλάτου αλαζάιν».
Ήρθε ο αετός, πήρε το ράφτη στα φτερά του και πέταξαν μακριά. Πέρασαν ερήμους, πέρασαν θάλασσες. Ύστερα τον εναπόθεσε μπροστά στο παλιό του μαγαζάκι κι ο φτωχός ράφτης πέρασε την υπόλοιπη ζωή του αναπολώντας τις όμορφες μέρες που έζησε στην πόλη του Ασαλάτου Αλαζάιν. Γύρισε πίσω στα καφτάνια και στις κελεμπίες του, μόνο που ανάμεσα σε δύο βελονιές, ανέβαινε στο μιναρέ και κοίταζε προσεχτικά τον ουρανό με την ελπίδα μήπως ξαναγυρίσει ο αετός και ξαναπετάξουν μαζί για άλλη μια φορά στη χώρα του Ασαλάτου-αλαζάιν…
Αλλά ο αετός δε γύρισε ποτέ!

Πηγή

The greatest pleasure in life

Διάβασα κάπου πως τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση την παίρνεις όταν κάνεις πράγματα που οι άλλοι λένε πως δε γίνονται.
Εγώ πάντως τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση στη ζωή την πήρα κάνοντας πράγματα που έλεγα στον εαυτό μου πως δεν γίνονται!

Ωραίοι άνθρωποι!

«Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι” αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί.
Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν.
Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο.
Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους.
Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι. Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν την φωτιά.
Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα. Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε.
Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στον δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερού τους.
Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει.
Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού.
Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια.
Δεν λένε »εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει» ούτε “πουλήθηκα για πέντε δεκάρες”, γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα.
Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.
Οταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο.
Αν έχουν ταλέντο το σέβονται. Θυσιάζουν γι” αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα. Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους.
Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά. Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στον τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές.
Δαμάζουν όσα μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν.
Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία. Γιατί τους χρειάζεται «γερό μυαλό σε γερό κορμί»».

Απόσπασμα από γράμμα του Αντόν Τσέχωφ προς τον αδερφό του Νικολάι

Just think how important it is for parents to believe in their children...

 One day Thomas Edison came home and gave a paper to his mother. He told her, “My teacher gave this paper to me and told me to only give it to my mother.”

     His mother’s eyes were tearful as she read the letter out loud to her child: Your son is a genius. This school is too small for him and doesn’t have enough good teachers for training him. Please teach him yourself.

     After many, many years, after Edison’s mother died and he was now one of the greatest inventors of the century, one day he was looking through old family things. Suddenly he saw a folded paper in the corner of a drawer in a desk. He took it and opened it up. On the paper was written: Your son is addled[mentally ill]. We won’t let him come to school any more.

     Edison cried for hours and then he wrote in his diary: “Thomas Alva Edison was an addled child that, by a hero mother, became the genius of the century.” 

Shipwreck of life

Story Of Grace 

The only survivor of a shipwreck was washed up on a small, uninhabited island.

He prayed feverishly for God to rescue him, and everyday he scanned the horizon for help, but none seemed forthcoming.

 Exhausted, he eventually managed to build a little strength from the elements, and to store his few possessions.

One day when he returned after hunting for food, he found his little hut in flames, the smoke rolling up to the sky. The worst had happened. Everything was lost. He was stunned. Filled with grief and anger, he shouted, “ God, how could you do this to me?”

Early the next day, he woke up to the sound of ship that was approaching the island. It had come to rescue him. “How did you know I was here?” asked the weary but grateful man. “We saw your smoke signal”, they replied…

Its easy to get discouraged when things appear to be going badly but we shouldn’t lose heart, because God is at work in our lives, even in the midst of all pain and suffering.

 Remember, the next time your “little hut” is up in flames, it could just be the smoke signal that summons the Grace of God.

For all the negative things we have to say to ourselves, God has a positive answer for it.

 All Below Is Strength, and All Above Is GRACE…

Keep feeling His presence !!!

Σε ποια σχολή έχεις γραφτεί;

Όμορφη μέρα, γεμάτη αγάπη, υγεία και ελπίδα για το αύριο! Ας εμπιστευτούμε τη ζωή που ξέρει καλύτερα για μας, πριν από εμάς! Είμαστε τέλειοι μέσα στην απόλυτη ατέλεια της νομοτέλειας της ζωής! Αυτά που δεν είναι όπως πρέπει, όταν εμείς θεωρούμε ό,τι πρέπει να είναι τέλεια, είναι πράγματι τέλεια μέσα στην ατέλειά τους για την προσωπκή μας ωρίμανση. Η ατέλεια όταν τη δούμε, την αναγνωρίσουμε και την καταλάβουμε τότε  ανεβαίνουμε ένα ακόμη σκαλοπάτι στην σκάλα της ζωής. Όταν κάτι λείπει είναι τέλειο τοποθετημένο στη ζωή μας να λείπει για ν΄αποκτήσουμε τη δεξιότητα που θα μας οδηγήσει στο επόμενο επίπεδο... προαγόμαστε στη ζωή, όσο αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να μάθουμε και να κατακτήσουμε ως γνώση. Ποιος είναι ο τρόπος για να γίνει αυτό; Να βλέπεις τα τέλεια παραδείγματα και την τελειότητα που πετυχαίνει ο δάσκαλος στη ζωή! Γίνε σαν τη μέλισσα και όχι σαν τη μύγα. Αν ρωτήσεις τη μύγα για την ομορφιά της ζωής και πως μπορεί κάποιος να βρει την τέλεια ομορφιά, τότε θα σου πει αυτό που ξέρει... που είναι οι ακαθαρσίες και η βρωμιά... η ασχήμια της ζωής! Αν όμως ρωτήσεις τη μέλισσα θα σου πει μόνο τον τόπο που βρίσκεται η ομορφιά και η τέλεια σχηματισμένη πραγματικότητα που βιώνει το πλάσμα της αυθεντικής φύσης... Κατακτημένη γνώση, είναι μόνο η βιωμένη, εμπειρική γνώση της ομορφιάς της ζωής... Μελετώντας την ομορφιά είσαι μαθητής της σχολής της! Εσύ σε ποια σχολή έχεις γραφτεί; Καλό μας Σαββατοκύριακο, καλοί και αγαπημένοι μου φίλοι!!!!!

«Δημοσίευση άρθρου στο flowmagazine» : Η ζωή είναι… ένα γλυκό του κουταλιού!

Πολύ συχνά ακούγεται στις μέρες μας «έχω φτάσει στο όρια» και πολλές φορές αισθανόμαστε πως τα έχουμε ξεπεράσει κι αυτά! Η αδυναμία ελέγχου της καθημερινότητας και η συνεχής αναζήτηση πόρων για μία ποιοτική ή ακόμη και αξιοπρεπή ζωή μας αναγκάζει να τρέχουμε κυνηγώντας την όαση που αποδεικνύεται ψευδαίσθηση… Και όσο τα όρια επεκτείνονται, αδυνατούμε να δούμε πως τα όρια της προσωπικότητάς είναι απεριόριστα σύμφωνα με το Δημιουργό μας και τις προδιαγρφές της δημιουργίας μας. Κάθε φορά που αναζητούμε την ευκαιρία που θα μας φέρει πιο κοντά στην πραγματική ζωή, στην οριοθέτηση των σημαντικών, στον «ασφαλή» κύκλο της επιτυχημένης ζωής, χάνουμε ένα μέρος… λίγη ζωή κάθε φορά που αποτελεί βασικό μέρος που συνθέτει το κάδρο της ζωής μας! Μία ζωή που μόνο όταν ξεφύγει από τον έλεγχό μας, μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία της… το δώρο της! Κανένας άνθρωπος που έζησε και περπάτησε πάνω στη γη δεν αναζήτησε φεύγοντας από αυτή τη ζωή μία ακόμη μέρα στο γραφείο ή λίγα ακόμη υλικά αγαθά… αλλά όλοι ανεξαιρέτως αποδέχτηκαν την αξία του στοργικού φίλου, της πραγματικής – συναισθηματικής παρουσίας, του χαμόγελου, της παρήγορης λέξης, της αλήθειας, του αγγίγματος. Πόσο πολύ σπάνια αξιολογούμε το χρόνο που φεύγει, τη στιγμή που περνά και χάνεται… Η ζωή είναι στιγμές και κάθε φορά που περιμένουμε την επόμενη έχουμε ήδη βάλει σε στάση αναμονής τη ζωή μας. Εύχομαι να αφυπνιστούμε σύντομα χωρίς να χρειάζεται να περάσουμε μία ζωή στον προθάλαμο… στην κουζίνα της προετοιμασίας και όχι στην τραπεζαρία της απόλαυσης! Ακόμη περιμένοντας, αναμένοντας με αγωνία τη στιγμή του γλυκού που η μητέρα μας κράταγε φυλαγμένο στο πιο ψηλό ράφι για να μην το φτάσουμε και που η αναμονή και η ανυπομονησία μας το έκαναν ακόμη πιο σημαντικό, ώσπου όταν ερχόταν η στιγμή να το δοκιμάσουμε ήταν για να συνειδητοποιήσουμε πως δε φτάνει ή πως τελείωσε….

Ας μην περιμένουμε να δούμε το άδειο βάζο, αλλά να γευτούμε τώρα το γλυκό περιεχόμενό του! Ας γίνουμε εμείς οι εκλεκτοί καλεσμένοι που τιμάμε τη ζωή μας με τον τρόπο ζωής μας και ας γευτούμε μόνοι μας ό,τι η ζωή και οι άλλοι μας στερούν! Η βόλτα, το άγγιγμα, το χαμόγελο, ο καλός λόγος, η προσφορά, το μοίρασμα είναι μερικά από τα δώρα, τα πιο γλυκά πράγματα στη ζωή που δε μπορείς να τα γευτείς χωρίς να νοιώσεις την πληρότητα της συναισθηματικής απόδοσης που σου προσφέρουν…

Άνοιξε το καπάκι και βούτα μέσα στο βάζο! Μπορεί αύριο… σε λίγο…. κάποια στιγμή… όταν τελειώσεις τις δουλειές… όταν… όταν… όταν… να μην υπάρχει! Ή ακόμη πιο δύσκολο… να υπήρχε το γλυκό εκεί… για κάποιον άλλο που σου μεταφέρει πλέον την εμπειρία της γλυκιάς γεύσης του!
Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την συγγραφέα & life coach κ. Ξένια Γιαννάκη.  

Η έκπληξη που περίμενε τον ψαρά της ζωής!

Ο ψαράς της ιστορίας μας έχει ένα καλυβάκι στην παραλία και κατεβαίνει κάθε βράδυ μες τη νύχτα με τα δίχτυα στον ώμο. Με τα πόδια γυμνά και τα δίχτυα μισοαπλωμένα, μπαίνει στη θάλασσα.
Αυτή τη νύχτα, για την οποία μας μιλάει η ιστορία, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μια σακούλα.
Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει: «Ποιος ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία…» Και αμέσως διορθώνει: «Στη δική μου παραλία».
«Κι εγώ, έτσι απρόσεκτος που είμαι, κάθε φορά που θα μπαίνω στο νερό, θα σκοντάφτω πάνω στις πέτρες…» Αφήνει λοιπόν κάτω τα δίχτυα, σκύβει, πιάνει τη σακούλα και τη βγάζει από το νερό. Την αφήνει στο ακροθαλάσσι, και ξαναμπαίνει με τα δίχτυα στο νερό.
Είναι θεοσκότεινα… Ίσως γι’ αυτό, όπως βγαίνει από τη θάλασσα, πάλι σκοντάφτει πάνω στη σακούλα που είναι τώρα έξω, στην παραλία.
Ο ψαράς σκέφτεται: «Δεν είμαι στα καλά μου».
Βγάζει λοιπόν το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει. Έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες.
Ο ψαράς ξανά σκέφτεται «μα ποιος να είναι αυτός ο ηλίθιος που τυλίγει πέτρες και τις πετάει στο νερό…»
Ενστικτωδώς, παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει με δύναμη στη θάλασσα.
Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλουπ!
Βάζει το χέρι του στη σακούλα, παίρνει άλλη μια πέτρα και την πετάει στο νερό. Ακούει ξανά το πλουπ!
Αυτή την πετάει από την άλλη μεριά, πλαφ! Μετά, αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλονπ-πλουπ! Ύστερα προσπαθεί να τις ρίξει πιο μακριά, και με γυρισμένη την πλάτη, και με όλη του τη δύναμη, πλουπ-πλαφ!…
Διασκεδάζει… ακούει τους διαφορετικούς ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει το χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει… πότε με δύο, πότε με μία, και με κλειστά μάτια τώρα, και με τρεις μαζί… και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.
Μέχρι που αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος.
Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα.
Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία κι έχει ήδη βγει ο ήλιος.
Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω για να την πετάξει με όλη του τη δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει την προσοχή.
Ο ψαράς συγκρατεί την παρόρμηση να πετάξει την πέτρα και την κοιτάζει προσεκτικά. Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα από τη βρομιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς λες κι είναι μήλο πάνω στα ρούχα του, και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Έκπληκτος, τη χτυπάει ελαφρά και αντιλαμβάνεται ότι είναι από μέταλλο. Αρχίζει τότε να την τρίβει και να την καθαρίζει με άμμο και με το πουκάμισο τον, και συνειδητοποιεί πως η πετρά είναι από καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει, όμως, μόλις σκέφτεται ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα.
Και σκέφτεται: «Τι χαζός που ήμουνα!»
Είχε στα χέρια του μια σακούλα γεμάτη πέτρες από χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό… Αρχίζει τότε να οδύρεται, να κλαίει και να θρηνεί… να λυπάται για τις χαμένες πέτρες… Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος… είναι τρελός, είναι ηλίθιος…
Μετά σκέφτεται… Αν έμπαινε στη θάλασσα, αν κατάφερνε να βρει μια στολή δύτη και βούταγε στα βαθιά, αν ήταν μέρα, αν είχε τον εξοπλισμό που έχουν οι δύτες για να ψάξει… Κι όλο κλαίει γοερά και οδύρεται…
Ο ήλιος έχει πια ανατείλει.
Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα… συνειδητοποιεί πως ο ήλιος θα μπορούσε να είχε αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη, ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του.
Αντιλαμβάνεται τελικά ότι κατέχει έναν θησαυρό, κι ότι ο θησαυρός αυτός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος.
Αντιλαμβάνεται πόσο ΤΥΧΕΡΟΣ είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμη στα χέρια του.
Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάντοτε τόσο σοφοί ώστε να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά… Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε τη λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας, και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων – Εκδόσεις OPERA

Μισοάδειο ή μισογεμάτο;

Σημασία δεν έχει μόνο πως το βλέπεις....Μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Σημασία έχει να βλέπεις την ποιότητα του! Γιατί μπορεί να είναι γεμάτο δηλητήριο ή γεμάτο ευλογία... Το μυστικό είναι στη διάκριση... στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα! http://lifeshare.gr/gr/e-cards/

Στωικά ερεθίσματα ζωής!

Αν τα πάθη μας μπορούσαν ν΄ακούσουν, να κατανοήσουν και να μεταβληθούν ανάλογα με το ερέθισμα που δέχονται κάθε φορά που απαιτούν αλλαγή πορείας από την καθημερινότητά μας προς την ευτυχία, τότε ναι, θα μπορούσαμε να έχουμε μία ήρεμη, γαλήνια, ισορροπημένη ζωή. Αυτό όμως είναι και το challenge που δεχόμαστε κάθε φορά για να ξεπεράσουμε την ανθρώπινη φύση μας και να φτάσουμε εκεί που βρίσκεται η τελειότητα. Η διαμόρφωση ενός mindset κατάλληλου ως εργαλείου ζωής, ώστε να μας εξοπλίσει ανάλογα, για να προχωρήσουμε στο δρόμο αυτό, τον "καλό", ως navigator system, απαιτεί μία στωική προσέγγιση... μία στάση  που επιλέγει σχεδόν ασυνείδητα την πορεία προς το καλό, αδιαφορώντας για όλα τα αρνητικά μονοπάτια που μας οδηγούν σε διαφορετική πορεία από την προκαθορισμένη.
Βέβαια και τα εμπόδια μπορούν ν΄αποτελέσουν πραγματικά ωφέλιμα στάδια για την εξέλιξή μας, όπως η αρρώστεια και η εκτίμηση πλέον της υγείας, αλλά μόνο όταν δούμε σύντομα το όφελος χωρίς να διατηρούμε μία στάση λύπης, παραίτησης και κρίσης του αρνητικού που συνέβη, αλλά αξιοπρεπούς επιλογής της ανώτερης προς το σκοπό της ζωής μας στάσης, που μας διαφυλλάσσει από πτωτικές συμπεριφορές, μπορούμε να πετύχουμε τα ωφέλη της αρνητικής παρέμβασης στη ζωή μας.

Ο δρόμος της αρετής και της κακίας

Όλα στη ζωή έχουν καλώς! Το φως έλαμψε και πάλι... έστω κι αν το σκοτάδι κυριάρχησε για λίγο... H ύπαρξη του κακού μπορεί ν' αποβεί ωφέλιμη στον άνθρωπο οδηγώντας τον στην αρετή. Αρκεί να έχει κανείς την υπομονή να δει τα πράγματα συνολικά, και όχι αποσπασματικά και μεμονωμένα: «Θα είχα γίνει ποτέ αυτός που έγινε ο Ηρακλής, αν δεν υπήρχε εκείνο το λιοντάρι και η Λερναία Ύδρα και το ελάφι και ο κάπρος, και κάποιοι άδικοι άνθρωποι και κτηνώδεις, που εκείνος τους έδιωξε και καθάρισε τον τόπο;» (Επίκτητος). Ο Χρύσιππος, υποστήριξε ότι οι κακίες είναι απαραίτητο να υπάρχουν, γιατί χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι να καταλάβουν την σημασία και την σπουδαιότητα της αρετής.

Γονιός δε γεννιέσαι... γίνεσαι!

Στις 26 Μάρτη στο σεμινάριο γονέων με θέμα "Γονιός δε γεννιέσαι... γίνεσαι" στο 23ο νηπιαγωγείο Ιλίου, στις 6.30 μ.μ., θα μιλήσουμε για το τρόπο που μπορούμε να απομακρύνουμε τα εσωτερικά μας εμπόδια (πρότυπα, βιώματα, πεποιθήσεις, κ.α.) ώστε να γίνουμε οι γονείς που θα θέλαμε να έχουμε, για να ζούμε μία αρμονική οικογενειακή ζωή!

Εμπειρία ζωής!

Το ό,τι μεγαλώνουμε δε σημαίνει απαραίτητα... ότι γινόμαστε και καλύτεροι! Δε σημαίνει ότι γνωρίζουμε περισσότερα και επομένως θα έχουμε μέσα από τις εμπειρίες μας καλύτερη εξέλιξη στη ζωή... Μόνο η αξιολόγηση της εμπειρίας μπορεί να φέρει τη βελτίωση στη ζωή μας... αλλιώς μπορεί να βλέπουμε τις εμπειρίες σα μαθήματα για να εξελιχθούν οι άλλοι και όχι εμείς... "οι σωστοί" που αξιολογούμε κρίνοντας τους άλλους. Το σχόλιο που μόλις διαβάσατε είναι μόνο για προσωπική ... ΚΡΙΣΗ!

Σκοπός της γνώσης

Όσες γλώσσες κι αν μιλάμε... αν δε μιλάμε τη γλώσσα της αγάπης... δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ... όχι μόνο με τους άλλους αλλά κυρίως με τον ίδιο μας τον εαυτό!

Ο υψηλότερος σκοπός της καλλιέργειας της νόησης είναι να λάμψει μέσα σε κάθε άνθρωπο η γνώση, η βιωματική κατανόηση και η σημασία της ανευ όρων αγάπης. Είναι το κλειδί του παραδείσου που ξεκλειδώνει την πόρτα στη ζωή χωρίς γνώση... γιατί πια δε χρειάζεται να ξέρεις... απλά να νοιώθεις αυτά που ήδη ξέρεις. Γιατί όποιος κατάφερε μέσα από τη γνώση να ξεπεράσει τα όρια του εαυτού του και να φτάσει στην αγάπη... έγινε αγάπη χωρίς όρια... απεριόριστος άνθρωπος στο ... άγνωστο...

Ανθρωπιά και ανθρωπότητα!

Ο Λάο Τσε αναφέρει πως "...δίνοντας στους άλλους, ο άνθρωπος νοιώθει ότι έχει ακόμα περισσότερα. Βοηθώντας τους άλλους, νοιώθει ακόμα πλουσιότερος...." και σκέφτομαι πως θα ήταν ο κόσμος μας αν το δοκιμάζαμε. Αν κάναμε μία δοκιμή έστω για μία φορά... Πως; Όπως πρότεινε η μητέρα Τερέζα κάποτε που τη ρώτησε κάποιος πως μπορεί να βοηθήσει ο ίδιος την ανθρωπότητα ν΄αλλάξει και του απάντησε: "Ξύπνα στις 4.00 τα ξημερώματα και πήγαινε στο κέντρο της πόλης σου και όποιον δεις άστεγο, πεινασμένο και μόνο πες του: "είμαι εδώ για σένα" και τότε θα δεις πως θα κάνεις ένα βήμα προς την αλλαγή της ανθρωπότητας!

Το παρελθόν μου δεν καθορίζει το μέλλον μου!

Τα αρνητικά μας συναισθήματα αναδύονται προκαλώντας μας σ' ένα ταξίδι διασύνδεσης με το παρελθόν. Το σώμα και το μυαλό πονάνε στην αναβίωση των συναισθημάτων του χθες, που τροφοδοτούν το σήμερα με την ψυχοπαθολογία του παρελθόντος...
Και μόνο η γνώση του τώρα, της δύναμης της επιλογής στο τώρα, στο σήμερα, μπορεί να διακόψει αυτή τη σύναψη της αρνητικής πορείας, των φορτισμένων αρνητικά σεναρίων του χθες και την προβολή τους στο σήμερα.
Νοιώθοντας τη δύναμη μέσα μας, την ανάγκη ν΄αγκαλιάσουμε την ομορφιά, την υγεία, την αλήθεια που δεν είναι τίποτα άλλο, από την απλή επίγνωση της ύπαρξης στο τώρα, νοιώθουμε πολύ δυνατοί στο να μπορέσουμε να κόψουμε τη σύναψη αυτή και να ξεκινήσουμε μία νέα διαφορετική πορεία στο καλύτερο που η επίγνωση του εαυτού κάθε φορά μας προσφέρει.

Πολλαπλή προσωπικότητα

Αναπτυσσόμαστε στη ζωή με πολλαπλή προσωπικότητα, όπου μεγαλώνοντας η μία μπερδεύεται μέσα στην άλλη και όλες μαζί ωριμάζουν στο δικό τους δρόμο χωρίς να κατανοούμε πόσο σημαντικό είναι να ελέγξουμε την εξελικτική πορεία τους.
Είμαστε παιδιά, γονείς, αιώνιοι έφηβοι με νοσταλγία ανεκπλήρωτων ονείρων, ενήλικες, γονείς, μεσήλικες, υπερήλικες...
Δεν είμαστε οι άνθωποι που είμασταν πριν από 10 χρόνια αλλά δεν είμαστε και οι άνθρωποι που θα είμαστε σε 10 χρόνια. Ζεις όμως το παρόν της κάθε στιγμής που διαμόρφωσε το χθες, που διαμορφώνει το σήμερα και θα διαμορφώσει το αύριο.
Η κάθε στιγμή είναι δημιουργός και γλύπτης της προσωπικότητάς σου, που σιγά - σιγά μορφοποιείται στο πέρασμα του χρόνου, τόσο ανεπαίσθητα αλλά τόσο υπομονετικά, επίμονα και άκρως αποτελεσματικά...