Just think how important it is for parents to believe in their children...

 One day Thomas Edison came home and gave a paper to his mother. He told her, “My teacher gave this paper to me and told me to only give it to my mother.”

     His mother’s eyes were tearful as she read the letter out loud to her child: Your son is a genius. This school is too small for him and doesn’t have enough good teachers for training him. Please teach him yourself.

     After many, many years, after Edison’s mother died and he was now one of the greatest inventors of the century, one day he was looking through old family things. Suddenly he saw a folded paper in the corner of a drawer in a desk. He took it and opened it up. On the paper was written: Your son is addled[mentally ill]. We won’t let him come to school any more.

     Edison cried for hours and then he wrote in his diary: “Thomas Alva Edison was an addled child that, by a hero mother, became the genius of the century.” 

Shipwreck of life

Story Of Grace 

The only survivor of a shipwreck was washed up on a small, uninhabited island.

He prayed feverishly for God to rescue him, and everyday he scanned the horizon for help, but none seemed forthcoming.

 Exhausted, he eventually managed to build a little strength from the elements, and to store his few possessions.

One day when he returned after hunting for food, he found his little hut in flames, the smoke rolling up to the sky. The worst had happened. Everything was lost. He was stunned. Filled with grief and anger, he shouted, “ God, how could you do this to me?”

Early the next day, he woke up to the sound of ship that was approaching the island. It had come to rescue him. “How did you know I was here?” asked the weary but grateful man. “We saw your smoke signal”, they replied…

Its easy to get discouraged when things appear to be going badly but we shouldn’t lose heart, because God is at work in our lives, even in the midst of all pain and suffering.

 Remember, the next time your “little hut” is up in flames, it could just be the smoke signal that summons the Grace of God.

For all the negative things we have to say to ourselves, God has a positive answer for it.

 All Below Is Strength, and All Above Is GRACE…

Keep feeling His presence !!!

Ο Τζένγκινς Χαν και το γεράκι

Ενα πρωί ο Μογγόλος πολεμιστής Τζένγκινς Χαν και η ακολουθία του βγήκαν για κυνήγι. Ενώ οι συνοδοί του είχαν μαζί τους τόξα και βέλη, ο Τζένγκινς Χαν είχε στο μπράτσο του το αγαπημένο του γεράκι, που ήταν καλύτερο και πιο εύστοχο από οποιοδήποτε βέλος επειδή μπορούσε να πετάξει στον ουρανό και να δει πράγματα που ο άνθρωπος δεν μπορεί. Ωστόσο, παρά τον ενθουσιασμό της ομάδας, δεν κατάφεραν να βρουν τίποτα. Αποκαρδιωμένος, ο Τζένγκινς Χαν γύρισε στον καταυλισμό, αλλά για να μην μεταφέρει την απογοήτευσή του στους συντρόφους του, απομακρύνθηκε από κοντά τους και αποφάσισε να περπατήσει λίγο μόνος.
Είχαν παραμείνει στο δάσος περισσότερο από ότι είχαν υπολογίσει και ο Χαν ήταν κατάκοπος κα διψασμένος. Εξαιτίας της καλοκαιρινής ζέστης, τα ρυάκια είχαν ξεραθεί και δεν μπορούσε να βρει νερό να πιει μέχρι που - θαύμα! - είδε μπροστά του μια κλωστή νερού να κυλάει από ένα βράχο.
Αφησε αμέσως το γεράκι από χέρι του, πήρε το μικρό ασημένιο κύπελλο που είχε πάντα μαζί του, περίμενε πολλή ώρα μέχρι να γεμίσει και όταν ήταν έτοιμος να το φέρει στα χείλη του, το γεράκι σηκώθηκε στον αέρα, του άρπαξε το κύπελλο από τα χέρια και του το έριξε μακριά.
Ο Τζένγκινς Χαν ήταν έξαλλος, αλλά ήταν το αγαπημένο του ζώο, ίσως να διψούσε κι αυτό. Σήκωσε το κύπελλο, το καθάρισε από τη σκόνη και το ξαναγέμισε. Οταν το κύπελλο ήταν μισογεμάτο, το γεράκι όρμησε ξανά και έχυσε το νερό.
Ο Τζενγκινς Χαν λάτρευε το ζώο του, αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να του επιτρέψει να δείξει ασέβεια προς το πρόσωπό του, καθώς κάποιος μπορεί να παρακολουθούσε από μακριά την σκηνή και να διηγιόταν αργότερα στους πολεμιστές του ότι ο μεγάλος κατακτητής ήταν ανίκανος να επιβληθεί σε ένα απλό πουλί.
Τράβηξε λοιπόν το σπαθί από την ζώνη του, πήρε το κύπελλο και ξανάρχισε να το γεμίζει παρακολουθώντας με το ένα μάτι την πηγή και με το άλλο το γεράκι. Μόλις είδε ότι υπήρχε αρκετό νερό και ήταν έτοιμος να πιεί, το γεράκι πέταξε ξανά προς το μέρος του. Ο Χαν του τρύπησε το στήθος με ένα θανατηφόρο χτύπημα.
Το νερό όμως δεν έπεφτε πια. Αποφασισμένος να πιεί πάση θυσία, ο Χαν ανέβηκε στον βράχο ψάχνοντας την πηγή. Προς μεγάλη του έκπληξη, υπήρχε πράγματι μια κοιλότητα με νερό και μέσα σ΄ αυτή, νεκρό βρισκόταν ένα από τα πιο δηλητηριώδη φίδια της περιοχής. Αν είχε πιεί από το νερό, δεν θα βρισκόταν πια ανάμεσα στους ζωντανούς...
Ο Χαν γύρισε στον καταυλισμό με το νεκρό γεράκι στην αγκαλιά του. Διέταξε να φτιάξουν ένα χρυσό άγαλμα του πουλιού και να χαράξουν στο ένα από τα φτερά του:
"Ακόμα κι όταν ένας φίλος κάνει κάτι που δεν σου αρέσει, παραμένει φίλος σου"
Στο άλλο φτερό έβαλε να γράψουν:
"Οποιαδήποτε πράξη οργής είναι μια πράξη καταδικασμένη στην αποτυχία".

Άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας!

Στη γη μας ζουν πολλοί άνθρωποι... κάποια δις... στη ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους... αλλά σχετικά πολύ λιγότερους από όσους ζουν στον πλανήτη... και πολύ πολύ λιγότερους γνωρίζουμε... και με ακόμη λιγότερους σχετιζόμαστε... και με ακόμη λιγότερους έχουμε την ευκαιρία να νοιώσουμε αρνητικά συναισθήματα. Φαινόμενο σπάνιο που μας βοηθά να δοκιμαστούμε στην υπομονή και την ανοχή. Χαρακτηριστικά πολύ σημαντικά για να φτάσουμε το στόχο μας. Γιατί στη ζωή πετυχαίνει όποιος προπονείται ώστε ν΄αντιμετωπίζει τις δυσκολίες προσπερνώντας επιτυχώς. Δυσκολίες που προέρχονται από τους λίγους αυτούς ανθρώπους... τους ελάχιστους... Άρα η μόνη αρμόζουσα απάντηση σε αυτό το σπάνιο δώρο που μας προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι είναι η ευγνωμοσύνη.

The look!

Σίγουρα σου έχει "τύχει" να γνωρίσεις έναν καταπληκτικό άνθρωπο που βρέθηκε στη ζωή σου για μόλις λίγη ώρα. Ήρθε απλά και έφυγε ακόμη πιο απλά... αθόρυβα ... σχεδόν αόρατα... όπως είναι και η παρουσία του στη ζωή.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δε φαίνονται αλλά νοιώθονται... Είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν βρεθείς δίπλα τους νοιώθεις ομορφιά και ευαισθησία.... Είναι κάποιοι άνθρωποι που σε κοιτούν και το βλέμμα τους φτάνει μέχρι τα βάθη της ψυχής σου και δύσκολα κρύβεσαι.... και ακόμη πιο δύσκολα το αποφεύγεις.... απλά κατεβάζεις τα μάτια γιατί σου είναι αδύνατο να τους αφήσεις να σε εξερευνήσουν ακόμη πιο βαθιά....νοιώθεις ντροπή ή φόβο... και δε το αντέχεις! Είναι όμως και κάποιοι άνθρωποι που βλέπουν το βάθος και θέλεις να τους ζητήσεις να ψάξουν ακόμη βαθύτερα για να μοιραστείς το αβάσταχτο φορτίο της σκοτεινής σου πλευράς! Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν περπατάνε απλά... πετάνε!