30 Ιουλίου 2014

Ποιος ειδικός μπορεί επιτέλους να βοηθήσει τη ζωή μου?


Με τόσες πολλές και διαφορετικές ειδικότητες που καθημερινά ακούμε να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια... παντού, θα ήταν χρήσιμο να δούμε που μπορούμε ν΄απευθυνθούμε, ποιον ειδικό θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε, όσοι από εμάς επιθυμούμε λίγη βοήθεια για να βάλουμε επιτέλους σε μία τάξη κάποια θέματα που ταλαιπωρούν τη ζωή μας!
Για να μπορέσουμε λοιπόν να βάλουμε σε μία τάξη την καθημερινότητά μας, θα ήταν αρχικά βασικό να είμαστε σίγουροι πως θέλουμε βοήθεια και πως είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε με κάποιον που πιστεύουμε κι εμπιστευόμαστε όσα χρειάζονται για να μας βοηθήσει. Ποιος όμως είναι αυτός που θα μας "δώσει ένα χεράκι", όταν πρόκειται να στραφούμε κάπου; Ποιος είναι ο ειδικότερος "ειδικός" όλων, που θα μας σταθεί επάξια;
Οι επιλογές:
Ο coach σίγουρα είναι αυτός που θα είναι ο πιο "περίεργος" από όλους! Με διακριτικά διεισδυτικές ερωτήσεις, απλές αλλά με βάθος και ουσία, λόγο και αφορμή, αλλά σε περιβάλλον οικειότητας και ασφάλειας θα ρωτά συνέχεια, ώστε ν΄ ανακαλύψεις το στόχο σου ή τον δρόμο για το στόχο. Θα αισθάνεσαι να οδηγείς εσύ το όχημα της ζωής σου στον προορισμό που επιθυμείς, θα τσεκάρεις μαζί του αν έχεις όσα χρειάζεσαι για τη διαδρομή και θα επιλέξεις σε "συν-οδοιπορία" πάντα, αυτά που σου ταιριάζουν σύμφωνα πάντα με τις αξές και τις προτεραιότητές σου στη ζωή. Θα κινείσαι γρήγορα μπροστά, θα μιλάς για το μέλλον και αν χρειαστεί να γυρίσεις στο παρελθόν θα είναι μόνο για να "δεις" κάποιες περιοριστικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις που δυσχεραίνουν την επίτευξη του στόχου σου. Θετικά συναισθήματα κυρίως θα κυριαρχούν, αφού η αισιοδοξία - πάντα όμως με το ρεαλισμό μαζί - οφείλει να είναι το καύσιμο του μέλλοντος.  Σε πρωταγωνιστικό ρόλο βέβαια πάντα η επίγνωση! Θα έχεις λοιπόν πολλές στιγμές αποκάλυψης και έναν υποστηρικτή και διευκολυντή για την πορεία σου, που θα μπορείς και θα θες να εμπιστευτείς.
Ο μέντορας αποτελεί εξαιρετική βοήθεια στη ζωή, αλλά ιδιαίτερα στην επαγγελματική σου διαδρομή. Είναι ο άνθρωπος που θα μοιραστεί μαζί σου τη δική του εμπειρία, την δική του γνώση για το πως τα κατάφερε και ίσως αυτό σε βοηθήσει να προχωρήσεις μαζί του. Θα υπάρχει η αίσθηση της υπεροχής του μέντορα, λόγω ηλικίας, πείρας, γνώσης και θα νοιώσεις πως είσαι ένα παιδί και σε προμηθεύει με συμβουλές για το σωστό. Η καθοδήγηση αυτή όμως που σου προσφέρει δεν έχει προσωπικό όφελος και νοιώθεις τη μεγάλη του διάθεση να σε βοηθήσει και να είναι κοντά στα βήματά σου με ενεργό ενδιαφέρον, τα οποία στενά παρακολουθεί. Βασική προϋπόθεση: να είναι εξειδικευμένος, έμπειρος σε αυτό που ζητάς! Πολύ σημαντκό επίσης κριτήριο για την επιλογή μέντορα είναι να υπάρχει καλή χημεία, ισορροπία δηλαδή ανάμεσα στις δυνατότητες και τις αδυναμίες σας, γιατί αν είστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, ίσως να σου φανεί δύσκολο να μπορέσεις να συνδεθείς μαζί του.
Ο θεραπευτής (ψυχικής υγείας) θα διερευνήσει το άγχος σου για όσα αντιμετωπίζεις. Θα σε βοηθήσει αποτελεσματικά ν' αντιμετωπίσεις το στρες που σε εμποδίζει να λειτουργείς όπως θα ήθελες. Μπορεί να καταναλώσεις πολύ χρόνο μιλώντας για το παρελθόν και για το πως έφτασες στο σημείο αυτό σήμερα όπου βιώνεις δύσκολα, με την αδυναμία διαχείρισης της καθημερινότητάς σου. O θεραπευτής θα διαγνώσει που ακριβώς υπάρχει το πρόβλημα και θα προσπαθήσει με μεθόδους και τεχνικές να σε βοηθήσει να "δεις" πως η ανατροφή σου, η διαπαιδαγώγηση, οι γονείς, το περιβάλλον, ο τρόπος σκέψης σου, η κληρονομικότητα ή το παρελθόν σου, έχουν επιδράσει πάνω σου και διαμορφώνοντας την καθημερινότητά σου και θα σε οδηγήσει όταν το κρίνει, σε ισορροπία με τη ζωή που επιθυμείς να ζεις.
Ο σύμβουλος θα αξιολογήσει την κατάσταση και θα σου προτείνει 2-3 τρόπους ή και περισσότερους συζητώντας μαζί σου για το τι σου ταιριάζει πιο πολύ, σύμφωνα με την εμπειρία αλλά και την γνωση του! Συνήθως έχει διευρυμένη γνώση -κάτι σαν γενικός γιατρός δηλαδή που σε παραπέμπει σε αυτό που σου χρειάζεται ακριβως- και θα σου χρησιμεύσει δίνοντας λύσεις ή συμβουλές προς τη λύση. Θα σου αναφέρει περιστατικά άλλων που πέτυχαν ακολουθώντας τις μεθόδους που ταιριάζουν στην περίπτωσή σου, θα σου μιλήσει για το πως μπορεί να διαμορφωθεί η ζωή σου μέσα από επιλογές δοκιμασμένες, ώστε να δεις τι ακριβώς τι μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από την κάθε επιλογή σου. Σίγουρα σε προμηθεύει με τη γνώση και την εμπειρία του, αφού είναι σαν να έχεις τα best of από τα καλύτερα βιβλία -κυρίως αυτοβιογραφίες- που κυκλοφορούν!
Ο εκπαιδευτής έχει το know how, θα σου δείξει πως γίνεται, θα σου δώσει τον εξοπλισμό που απαιτείται και θα σε παρακολουθεί καθώς το κάνεις, δίνοντάς σου feedback, κάθε φορά που το χρειάζεσαι και όταν αυτό απαιτείται. Ο επιδέξιος εκπαιδευτής θα σε προμηθεύσει με δεξιότητες και γνώση για την προσωπική ή επαγγελματική σου ανάπτυξη.


29 Ιουλίου 2014

Η έκπληξη που περίμενε τον ψαρά της ζωής!



Ο ψαράς της ιστορίας μας έχει ένα καλυβάκι στην παραλία και κατεβαίνει κάθε βράδυ μες τη νύχτα με τα δίχτυα στον ώμο. Με τα πόδια γυμνά και τα δίχτυα μισοαπλωμένα, μπαίνει στη θάλασσα.
Αυτή τη νύχτα, για την οποία μας μιλάει η ιστορία, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μια σακούλα.
Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει: «Ποιος ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία…» Και αμέσως διορθώνει: «Στη δική μου παραλία».
«Κι εγώ, έτσι απρόσεκτος που είμαι, κάθε φορά που θα μπαίνω στο νερό, θα σκοντάφτω πάνω στις πέτρες…» Αφήνει λοιπόν κάτω τα δίχτυα, σκύβει, πιάνει τη σακούλα και τη βγάζει από το νερό. Την αφήνει στο ακροθαλάσσι, και ξαναμπαίνει με τα δίχτυα στο νερό.
Είναι θεοσκότεινα… Ίσως γι’ αυτό, όπως βγαίνει από τη θάλασσα, πάλι σκοντάφτει πάνω στη σακούλα που είναι τώρα έξω, στην παραλία.
Ο ψαράς σκέφτεται: «Δεν είμαι στα καλά μου».
Βγάζει λοιπόν το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει. Έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες.
Ο ψαράς ξανά σκέφτεται «μα ποιος να είναι αυτός ο ηλίθιος που τυλίγει πέτρες και τις πετάει στο νερό…»
Ενστικτωδώς, παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει με δύναμη στη θάλασσα.
Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλουπ!
Βάζει το χέρι του στη σακούλα, παίρνει άλλη μια πέτρα και την πετάει στο νερό. Ακούει ξανά το πλουπ!
Αυτή την πετάει από την άλλη μεριά, πλαφ! Μετά, αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλονπ-πλουπ! Ύστερα προσπαθεί να τις ρίξει πιο μακριά, και με γυρισμένη την πλάτη, και με όλη του τη δύναμη, πλουπ-πλαφ!…
Διασκεδάζει… ακούει τους διαφορετικούς ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει το χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει… πότε με δύο, πότε με μία, και με κλειστά μάτια τώρα, και με τρεις μαζί… και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.
Μέχρι που αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος.
Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα.
Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία κι έχει ήδη βγει ο ήλιος.
Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω για να την πετάξει με όλη του τη δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει την προσοχή.
Ο ψαράς συγκρατεί την παρόρμηση να πετάξει την πέτρα και την κοιτάζει προσεκτικά. Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα από τη βρομιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς λες κι είναι μήλο πάνω στα ρούχα του, και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Έκπληκτος, τη χτυπάει ελαφρά και αντιλαμβάνεται ότι είναι από μέταλλο. Αρχίζει τότε να την τρίβει και να την καθαρίζει με άμμο και με το πουκάμισο τον, και συνειδητοποιεί πως η πετρά είναι από καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει, όμως, μόλις σκέφτεται ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα.
Και σκέφτεται: «Τι χαζός που ήμουνα!»
Είχε στα χέρια του μια σακούλα γεμάτη πέτρες από χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό… Αρχίζει τότε να οδύρεται, να κλαίει και να θρηνεί… να λυπάται για τις χαμένες πέτρες… Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος… είναι τρελός, είναι ηλίθιος…
Μετά σκέφτεται… Αν έμπαινε στη θάλασσα, αν κατάφερνε να βρει μια στολή δύτη και βούταγε στα βαθιά, αν ήταν μέρα, αν είχε τον εξοπλισμό που έχουν οι δύτες για να ψάξει… Κι όλο κλαίει γοερά και οδύρεται…
Ο ήλιος έχει πια ανατείλει.
Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα… συνειδητοποιεί πως ο ήλιος θα μπορούσε να είχε αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη, ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του.
Αντιλαμβάνεται τελικά ότι κατέχει έναν θησαυρό, κι ότι ο θησαυρός αυτός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος.
Αντιλαμβάνεται πόσο ΤΥΧΕΡΟΣ είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμη στα χέρια του.
Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάντοτε τόσο σοφοί ώστε να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά… Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε τη λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας, και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων – Εκδόσεις OPERA

21 Ιουλίου 2014

Το σπίτι μας....



Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη. Θα τα κατάφερναν.
Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη.
Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά.
Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά.
Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.
Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε,
«Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα.»
Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος!
Τι κρίμα!
Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.

Το ίδιο συμβαίνει και με μας.
Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε.
Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.....

1 Ιουλίου 2014

Μία καλή πράξη...

Ακούμε συχνά να λέγεται πως είναι καλό να κάνουμε καλές πράξεις. Έτσι έχουμε μάθει πως ωφελείται το κοινωνικό σύνολο και προάγουμε την ανθρωπότητα σε ένα ανώτερο επίπεδο... πλησιάζοντας το θείο. Πολύ σωστές και χρήσιμες οι καλές πράξεις, αλλά η καλύτερη όλων είναι για αρχή να πράξουμε εμείς καλά προς τον εαυτό μας. Μία καλή πράξη προς εμάς μπορεί να ωφελήσει τα μέγιστα το κοινωνικό σύνολο. Ας μην κοιτάμε μόνο τη φιλανθρωπία θεωρώντας εγωιστικό να κάνουμε κάτι καλό, μία καλή πράξη για τον εαυτό μας. Η μητέρα Τερέζα έλεγε πως αν ο καθένας καθάριζε το κεφαλόσκαλο του σπιτιού του, όλος ο κόσμος θα ήταν πεντακάθαρος....

To λιοντάρι που νόμιζε πως ήταν πρόβατο

Μέσα στο πυκνό δάσος ζούσε μια λιονταρίνα με τον σκύμνο της (το λιονταράκι της). Πείνασαν όμως και η λιονταρίνα με το μικρό της βγήκαν σε αν...