Ευγνωμοσύνη
Αν
ήσουν άραγε ένας Πικάσο, ένας Νταλί, μία Κάλλας δε θα επεδίωκες το
αριστούργημα; Δε θα ήθελες το προϊόν που παράγεις να είναι μία μοναδική
εμπειρία απόλαυσης, πρώτα για σένα κι έπειτα για τους άλλους; Αν η ευτυχία είναι τέχνη,
τότε μπορείς και μάλιστα επιβάλλεται να γίνεις ο δημιουργός που θα
αναδείξει το αριστούργημα της επόμενης ... στιγμής, αν θες να ζεις μία
ζωή που αξίζεις να ζεις!
Ένας δεξιοτέχνης αναζητά τα καλύτερα εργαλεία, τους καλύτερους οδηγούς,
τα μονοπάτια, τα μυστικά και τη γνώση που θα τον κάνουν να γίνει
αριστοτέχνης του είδους. Κι επειδή δεν υπάρχει shortcut, -τη ζωή δεν την παρακάμπτεις
– για να τα αποκτήσεις, δοκιμάζεις τρόπους που θα φέρουν το επιθυμητό
αποτέλεσμα. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι μέντορες της ζωής, που
διδάσκουν ανά τους αιώνες τα μυστικά επιτυχίας στη ζωή, που θα
μοιραζόμαστε μέσα από τη στήλη αυτή «Την τέχνη της ευτυχίας».
Πραγματικά δεν υπάρχει άλλη επιτυχία, από την επιτυχία στην ευτυχία! Αν
λοιπόν η ευτυχία είναι τέχνη οφείλουμε να γίνουμε καλλιτέχνες της ζωής
μας, αναδεικνύοντας ένα αριστούργημα ... ένα μοναδικό έργο τέχνης, που
όμοιό του δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, όπως δεν υπάρχει ένας ίδιος
κόκκος άμμου με έναν άλλο ανάμεσα στους αμέτρητους που υπήρχαν, υπάρχουν
και θα υπάρξουν στον πλανήτη. Ένα έργο τέχνης υπογεγραμμένο με το όνομά
μας. Είναι σίγουρο πως κι άλλοι έχουν το ίδιο όνομα, αλλά είναι επίσης
σίγουρο πως δεν είναι ίδιοι, γιατί ο καθένας μας είναι το μοναδικό
ανεπανάληπτο θαύμα στη φύση, που ίδιο δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν
πρόκειται να υπάρξει ποτέ!
Η ζωή μας είναι ένα μοναδικό δώρο που είναι στο χέρι
μας να την αναδείξουμε όχι μόνο μία φορά αλλά κάθε στιγμή, κάθε
λεπτό.... σε έργο τέχνης! Είναι αλήθεια πως ζούμε μία ζωή χωρίς να
σκεφτόμαστε τη σημασία της στιγμής, που σαν τον ιστό της αράχνης
υφαίνεται σιγά και σταθερά σε καμβά της ζωής μας. Ξεχνάμε τη σημασία της
πολύτιμης αυτής μίας και μόνης στιγμής. Πόση αξία βρίσκεται σε αυτή τη
μοναδική στιγμή που φευγαλέα περνά από μπροστά μας και δε σκεφτόμαστε
πως είναι ό,τι έχουμε! Όλη μας η περιουσία, που η αξία της εξαρτάται από
τη διαχείριση που κάνουμε υπεύθυνα ή επιπόλαια, σεβόμενοι την αξία της ή
αδιαφορώντας για την ουσία της.
Είναι
ένα δώρο που μας χαρίζεται κάθε νέα στιγμή. Είναι το μοναδικό δώρο που
μας έχει δοθεί και δεν υπάρχει άλλη κατάλληλη απάντηση στο δώρο αυτό
παρά μόνο
«ευχαριστώ»... Είναι ένα εισιτήριο που
παίρνουμε κάθε μέρα για την επόμενη που διεκδικούμε με το έργο της
στιγμής. Και αν αξίζει η στιγμή τότε πραγματικά δικαιούμαστε άλλη μία
ευκαιρία να κάνουμε τα πράγματα ακόμη πιο όμορφα, φτάνοντας ακόμη ένα
βήμα πιο κοντά στην τελειότητα. Αν όμως
η σημασία της στιγμής δεν
επενδύεται με την αγάπη και το ενδιαφέρον μας τότε η επόμενη μέρα είναι
απλά μία μέρα που δανείζεται από το ΑΤΜ την ευτυχία του μέλλοντος,
καθυστερώντας ακόμη πιο πολύ την ευκαιρία της ευτυχίας. Αν όμως δεχτούμε
το δώρο κάθε μέρα με ευγνωμοσύνη –παρ’ όλες τις αντιξοότητες- τότε
ναι... είμαστε καλά προετοιμασμένοι για την ευκαιρία και όλα τα δώρα
αρχίζουν να πλημμυρίζουν τη ζωή μας... αργά, σταθερά και συνεχόμενα....
διακριτικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα.
Ένα «ευχαριστώ» είναι το δικό μας δώρο προς τη ζωή,
που έχει τη δύναμη να κάνει τη ζωή μας ν’ ανθίσει, να ευωδιάσει και να
γεμίσει άρωμα όχι μόνο τις ψυχές μας αλλά και τις ψυχές των άλλων που
μοιράζονται την παρουσία μας. Αν δεν κάνουμε τίποτε άλλο στη ζωή μας,
από το να καλλιεργούμε αυτή την απάντηση στη ζωή, αρχίζουμε να περπατάμε
το δρόμο της πληρότητας, γιατί ξέρουμε πως κάθε στιγμή έχουμε
προσφέρει το κατάλληλο αντίτιμό της, για να την εμπορευτούμε με τον πιο
ωφέλιμο τρόπο. Κάθε στιγμή λοιπόν που ζούμε, προσφέρουμε την ενέργεια,
τη σκέψη, τη στάση, τη συμπεριφορά μας ως αντάλλαγμα. Άραγε πόσες από
αυτές τις στιγμές κάναμε κάτι που ν’ αξίζει πραγματικά τόσο πολύ που ν’
αξίζει το αντάλλαγμα της;
Ακόμη κι αν το πρόγραμμά μας είναι απαιτητικό τίποτα δε μπορεί να μας
αποτρέψει από το να ευχαριστήσουμε κατά τη διάρκεια της μέρας για όλους
τους λόγους που οφείλουμε να αισθανόμαστε ευγνώμονες για το δώρο της
ζωής. Ευγνώμονες που έχουμε εργασία (ενώ τόσοι περιμένουν στην αγορά
εργασίας για να αισθανθούν δημιουργικοί και ωφέλιμοι), που έχουμε σχέση
(τόση μοναξιά υπάρχει γύρω μας)... Είμαστε τόσο επιπόλαιοι και πρόχειροι
στις αποφάσεις μας... λέμε απλά «καλή δουλειά ή απαράδεκτη δουλειά»,
«καλή σχέση, κακή σχέση» και δε σκεφτόμαστε πως είναι η μόνη δουλειά, η
μόνη σχέση, η μόνη ευκαιρία που έχουμε αυτή τη στιγμή να μάθουμε και να
εξελιχθούμε, που αν αισθανθούμε ευγνώμονες γι αυτό το μάθημα, σύντομα θα
μας οδηγήσει στην αμέσως επόμενη καλύτερη στιγμή της ζωής μας.
Η
στιγμή είναι το σχολείο που θα μας οδηγήσει στην επόμενη τάξη μόλις
πάρουμε το μάθημά μας! Εξάλλου έχουμε πάντα το δικαίωμα της επιλογής,
της ελεύθερης θέλησης. Μπορούμε να μείνουμε ή να φύγουμε από μία σχέση,
από μία δουλειά, από μία φιλία.... δε μας υποχρεώνει κανείς να
μείνουμε... εμείς επιλέγουμε.
Η απόφαση να μείνουμε είναι επιλογή.
Επιλέγουμε να μείνουμε για να έχουμε τη ζωή που θέλουμε... να
πληρώνουμε τη ζωή που θέλουμε να υποστηρίξουμε... επιλέγουμε να μείνουμε
στη σχέση... επιλέγουμε τη φιλία... επιλέγουμε τη μόρφωση...
επιλέγουμε... επιλέγουμε... επιλέγουμε... και είμαστε ευγνώμονες που μας
δίνεται το δικαίωμα της επιλογής!
Το σκαλοπάτι της ζωής γράφει «ευχαριστώ» και επειδή το δώρο έρχεται
πάντα με περιτύλιγμα που μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά τελικά μόλις το
ανοίξουμε και δούμε το περιεχόμενό του, αλλά πολύ περισσότερο
αναγνωρίσουμε την προσφορά και ακόμη περισσότερο την επιλογή να είμαστε
οι αποδέκτες του δώρου της ζωής, τότε πιστεύω πως θα αισθανθούμε κάπως
διαφορετικά.... κάπως πιο ευγνώμονες! Ο Καζαντζάκης κάποτε έγραψε: «Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα!» Τι περιμένεις λοιπόν; Η λέξη - κλειδί για τον παράδεισο είναι ένα απλό «ευχαριστώ»!
