Κατώτερα συναισθήματα

Θυμός, κριτική, πόνος, ατολμία, ζήλεια, μίσος, κακία, απελπισία, κενοδοξία, αδιαφορία.Η αγάπη δεν έχει θέση σε τέτοια καρδιά. Μόνο με ευαισθησία, γλυκύτητα, ενδιαφέρον, ελπίδα, αισιοδοξία και πίστη θα αποκτήσει τη θέση που της πρέπει...όχι κάπου αλλού... αλλά μέσα στην καρδιά σου.

Σκοτάδι

Ζώντας στην σκοτεινή πλευρά της ζωής, νοιώθεις τον εαυτό σου να χάνει δυνάμεις. Καθημερινά μία εικόνα, μία σκέψη, μία λέξη γίνεται αφορμή για να διαβούμε το δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά. Και ενώ ψάχνουμε το φως στο σκοτάδι, μοιάζουμε αποπροσανατολισμένες υπάρξεις που κολυμπούν στο βυθό πλησιάζοντας την άβυσσο, ενώ μένει να κοιτάξουμε ψηλά για δούμε το φως και να ακολουθήσουμε την πορεία του, βυθιζόμαστε στην πορεία της νάρκης που μας πάει στον πάτο, στο μηδέν, στο μηδενισμό. Μία μικρή αλλαγή πορείας...μία αλλαγή στάσης...μία ακόμη αναζήτηση, ώσπου να δεις το φως, τον ουρανό, τα σύννεφα.

Θαύμα

Το μεγαλύτερο θαύμα είναι η δύναμη της αγάπης. Αυτό μας προσδιορίζει ως χαρακτήρες και αυτό αποτελεί καθοριστικό μέσο για την τελική μας κρίση. Η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή του ανθρώπου είναι να του χαρίζεται κατευθείαν από την πηγή της, αλλά και η προσπάθεια για την απόκτησή της στη ζωή μας είναι και αυτός ένας δικός της δρόμος.

Αναζήτηση της ευτυχίας

Πρόσφατα οδηγήθηκα σε μία νέα αποκάλυψη της ζωής. Πως τα όρια υπάρχουν τελικά για να ξεπερνιούνται. Εκεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει παραπάνω ή παρακάτ συνειδητοποιείς ακριβώς το αντίθετο. Τελικά ο άνθρωπος είναι από μόνος του μία ψευδαίσθηση του εαυτού του. Αυτοορίζεται ως κυρίαρχος της ζωής ώστε να αυτοαπομυθοποιηθεί και να προσαρμοστεί ακόμη περισσότερο στην ανθρώπινη εύθραυστή του υπόσταση.

Αρμονία

 Η διαφύλαξη της εσωτερικής μας ισορροπίας. .

Χαρά

Μία διαυγής ακτίνα ευγνωμοσύνης.
Ένα αόρατο πέπλο απαλότητας στην χυχή.
Μία βελούδινη πνοή αναζωογόνησης.

Ταξίδι ζωής

Η ζωή είναι χωρισμένη σε τρεις πράξεις που καλούμαστε να παίξουμε ως πρωταγωνιστές μίας αμφιλεγόμενης αλλά σίγουρα πραγματικής θεατρικής σκηνής. Στην αρχή, στην πρώτη πράξη του έργου, πραγματικά αναζητάμε τη θέση μας στη σκηνή, στη δεύτερη έρχεται η αναζήτηση, όπου πρέπει να ταυτιστούμε με το ρόλο που στην πορεία βλέπουμε πως δεν μας ταιριάζει και επιζητούμε την κάθαρση που άλλοτε έρχεται στην τρίτη και τελευταία πράξη και άλλες φορές πάλι όχι.

«Προκειμένου να ζήσεις μια καλή τρίτη πράξη πρέπει να κατανοήσεις το νόημα των δύο προηγούμενων. Για να καταλάβεις προς τα πού οδεύεις, πρέπει να γνωρίζεις πού βρισκόσουν. Μπορείτε να με θεωρήσετε μανιακή με τον έλεγχο, αλλά δεν θέλω να μοιάσω στον Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος δεν γνώριζε πού πήγαινε όταν ξεκίνησε το ταξίδι του, δεν ήξερε πού βρισκόταν όταν έφτασε εκεί ούτε έμαθε πού ήταν όταν επέστρεψε». Τζέιν Φόντα