Το παρελθόν μου δεν καθορίζει το μέλλον μου!

Τα αρνητικά μας συναισθήματα αναδύονται προκαλώντας μας σ' ένα ταξίδι διασύνδεσης με το παρελθόν. Το σώμα και το μυαλό πονάνε στην αναβίωση των συναισθημάτων του χθες, που τροφοδοτούν το σήμερα με την ψυχοπαθολογία του παρελθόντος...
Και μόνο η γνώση του τώρα, της δύναμης της επιλογής στο τώρα, στο σήμερα, μπορεί να διακόψει αυτή τη σύναψη της αρνητικής πορείας, των φορτισμένων αρνητικά σεναρίων του χθες και την προβολή τους στο σήμερα.
Νοιώθοντας τη δύναμη μέσα μας, την ανάγκη ν΄αγκαλιάσουμε την ομορφιά, την υγεία, την αλήθεια που δεν είναι τίποτα άλλο, από την απλή επίγνωση της ύπαρξης στο τώρα, νοιώθουμε πολύ δυνατοί στο να μπορέσουμε να κόψουμε τη σύναψη αυτή και να ξεκινήσουμε μία νέα διαφορετική πορεία στο καλύτερο που η επίγνωση του εαυτού κάθε φορά μας προσφέρει.

Πως θ' αλλάξω επιτέλους τη ζωή μου;

"Πως θα κάνω τη ζωή μου καλύτερη; Πως θα ζήσω επιτέλους μία όμορφη ζωή; Πως θα γίνει να ξυπνήσω σε μία άλλη διαφορετική, αρμονική ζωή;"
Πόσες φορές βασανιζόμαστε από ερωτήματα παρόμοια....ο Bono των U2 έλεγε κάτι πάρα πολύ όμορφο πως τις απαντήσεις τις έχουμε όλες...οι ερωτήσεις μας δεν είναι σωστές! Πόσο αλήθεια άραγε κρύβει αυτή η πρόταση!
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι το πως αλλά το πότε! Όποτε λέμε πως τίποτα δεν αλλάζει και ζούμε την παραδοχή του γεγονότος τι περιμένουμε ν΄αλλάξει στη ζωή μας;
Αλλάζοντας το λόγο μας αλλάζουμε τη ζωή μας!
Πως; Λέγοντας και υποστηρίζονατς κάθε στιγμή:
Τώρα ξεκινώ μία υπέροχη ζωή!
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!
Από αυτή τη στιγμή κινούμαι αποφασιστικά ολοκληρωτικά και με πολύ αγάπη για τον εαυτό μου στην νέα μου ζωή!
Βάζω πρόγραμμα σεβασμού προς τη ζωή μου... σταματώ παλιές λανθασμένες συμπεριφορές και τις αντικαθιστώ με νέες πιο λειτουργικές, ωφέλιμες για το είναι μου και την εξέλιξη μου. Βλέπω τον όμορφο ευατό μου κάθε μέρα να γίνεται όλο και καλύτερος και προσπαθώ να κάνω το περιβάλλον γύρω μου καλύτερο απ' ότι το βρίσκω, αξιοποιώντας την καλή μου διάθεση, το χιούμορ, την αισιοδοξία και την καλή μου προαίρεση...
Προσφέρω τον καλύτερό μου εαυτό όπου και όταν χρειαστεί χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα και γίνομαι ένα με το Θεό, το κανάλι της πληρότητας, της αφθονίας ζώντας στην απόλυτη πνευματική ευμάρεια!
Ευχαριστώ, ευγνωμονώ καθημερινά για όλα όσα ζω και θαυμάζω κάθε τι νέο σαν μικρό παιδί....
Μέσα από τα μικρά βήματα αλλαγής, η ζωή μου γίνεται θαύμα που το ζω καθημερινά!

The only day!

Δεν είναι μία οποιαδήποτε μέρα....αλλά είναι η μία και μοναδική μέρα που σου δόθηκε!

Αγάπη, αγάπη, αγάπη!!!

Διαβάζω το εξής σημαντικό: "Κατά τον 13ο αιώνα όταν ο Φρειδερίκος ο 2ος , ο Γερμανός βασιλιάς και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, διεξήγαγε ένα σκληρό πείραμα έχοντας πρόθεση να ανακαλύψει τι είδους γλώσσας θα ανέπτυσσαν παιδιά αν δεν είχαν διδαχθεί ποτέ να μιλούν. Νόμιζε ότι θα ήταν τα Γερμανικά.
Πήρε λοιπόν κάποια μωρά από τους γονείς τους μόλις γεννήθηκαν και τα έδωσε να τα φροντίζουν κάποιες νοσοκόμες, στις οποίες όμως είχε απαγορευτεί να μιλούν. Επίσης είχε επιβληθεί ένας ακόμη κανόνας, απαγορεύονταν να τα αγγίξουν. Τα πάντα γίνονταν με την χρήση εργαλείων ώστε να διασφαλιστεί η παντελής έλλειψη φυσικής επαφής. Η διαβολική αυτή έρευνα ποτέ δεν απέφερε τις πληροφορίες που ο Φρειδερίκος έψαχνε, όμως αποκάλυψε κάτι πολύ πιο σημαντικό σχετικά με την ανθρώπινη φύση. Τα μωρά δεν μεγάλωσαν μαθαίνοντας να μιλούν κάποια γλώσσα, επειδή όλα πέθαναν! Το έτος 1248, ο Ιταλός ιστορικός Σαλιμβένος, καταγράφοντας το παραπάνω γεγονός κατέληξε με το συμπέρασμα, “Δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς χάδια”.
Τα νεογνά πέθαναν εξ’ αιτίας της επιθυμίας τους για στοργικό άγγιγμα, πράγμα που δηλώνει ότι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς την αίσθηση αγάπης που θα διαβιβάζονταν στο σώμα και το μυαλό μέσω του αγγίγματος. Η σύγχρονη ιατρική, ονομάζει αυτό το φαινόμενο “αποτυχία ανάπτυξης”. Για κάποιο λόγο, αναπτυσσόμαστε κάτω απ’ την επήρεια της αγάπης και αντίστοιχα πεθαίνουμε βαθμιαία χωρίς αυτήν. Το πείραμα του Φρειδερίκου αποκάλυψε πριν από πολύ καιρό κάτι που οι επιστήμονες στην εποχή μας ξανά “ανακάλυψαν” και τους προκάλεσε μεγάλη έκπληξη: πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι κυριολεκτικά σχεδιασμένη για την αγάπη."
Δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα καλοί μου φίλοι, παρά μόνο την αγάπη μου...

Η γιορτή της καρδιάς!

Το φως αρχίζει να λάμπει στην καρδιά μας... αρχίζει να ζεσταίνει τις παγωμένες πτυχές της με κάθε βήμα που κάνουμε από το παγερό σκοτάδι στο ζεστό φως... Αυτός που είναι μέσα στη σπηλιά, βλέπει αυτόν που είναι έξω στο φως. Αυτός όμως που είναι στο φως, δεν βλέπει αυτόν που είναι μέσα στην σκοτάδι. Αυτές τις φωτεινές μέρες ας φέρουμε το ζεστό φως στα πιο παγερά σκοτάδια κάθε ψυχής....
http://youtu.be/JqwDrZ4bNY0

It's not my problem...

Ενα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν τ

ο σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: "Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: "Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Και η αγελάδα απάντησε: "Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι .... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες!
Αλλά η αρρώστεια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο. Για να τους ταϊσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι !
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την αγελάδα του......
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.... " Πιστεύω να θυμηθουμε την ιστορία αυτή την επόμενη φορά που θα πούμε: "λυπάμαι αλλά δεν είναι δικό μου πρόβλημα..."

Ευτυχία...δικαίωμα στη ζωή!

Μόλις διάβασα το εξής καταπληκτικό: "Δεν έχουμε δικαίωμα να καταναλώνουμε την ευτυχία, όταν δεν την παράγουμε..." δίκαιο μου φαίνεται! Και συμπληρώνω πως δεν έχουμε δικαίωμα να μειώνουμε τον ενθουσιασμό και την ευτυχία των άλλων, αν εμείς δεν καταφέρνουμε να αυξήσουμε τα επίπεδά τους στη ζωή μας...Δικαίωμα στην ευτυχία και στη δυστυχία έχουν όλοι... όπως και ελεύθερη θέληση στάσης στη ζωή... Ο Βίκτορ Φρανκλ έλεγε πως "όλα μπορούν να στα πάρουν στη ζωή...όλα...όχι όμως και την ελευθερία να επιλέξεις τον τρόπο που θ΄αντιμετωπίσεις μία κατάσταση.." και ένας άλλος σοφός γέροντας αναφέρει πως "η φυσική κατάσταση του χριστιανού είναι η χαρά..."