Αρκεί η αγάπη προς τα παιδιά μας;

 

ΑΡΚΕΙ;

Δεν είναι όλοι οι γονείς συνειδητά έτοιμοι για να πάρουν το ρόλο του μπαμπά και της μαμάς όταν αυτό συμβαίνει. Κάποιοι δυσκολεύονται για πολλά χρόνια να μπουν στο ρόλο αυτό, ενώ κάποιοι άλλοι συνειδητοποιούν πως αυτός είναι ο μοναδικός ρόλος που θα ήθελαν να έχουν.

Όταν συμβαίνει όμως να μπαίνουμε στο ρόλο αυτό, χωρίς συνειδητά να γνωρίζουμε την υπευθυνότητα του ρόλου ενδεχομένως να μην αντιλαμβανόμαστε και την επίπτωση κάποιων επιπόλαιων συμπεριφορών και συζητήσεων που μπορούν να βλάψουν ή να εμποδίζουν την ομαλή ανάπτυξη των παιδιών μας.

Λέμε συχνά: “Ποιος γονιός δεν αγαπάει τα παιδιά του και ποιος δε θέλει το καλό τους;”

Η αγάπη για τα παιδιά μας δεν είναι απευθείας διαδρομή και τρόπος για να επιτύχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Είναι δρόμος για να μάθουμε να αγαπάμε περισσότερο εμάς και ό,τι απορρέει από εμάς. Και τότε…γνωρίζοντας την αξία της αγάπης αυτής θα εκφράσουμε και την υπευθυνότητα που φέρει η εφαρμογή της. Είναι η πιο ασφαλής διαδρομή.

Για περισσότερα μπορείτε να μας ακολουθήσετε στο Facebook page Συνειδητά γονείς

Το ωραιότερο δώρο

Η πιο σπουδαία στιγμή στη ζωή μας έρχεται όταν παραλαμβανουμε το δώρο της δημιουργίας μας.

Το όμορφο αποτέλεσμα των ενεργειών μας που αποτελείται από όλη μας τη δύναμη να δώσουμε μορφή σε αυτό που μόνο στη σκέψη υπήρχε και στην καρδιά.

Ένα συνονθύλευμα σκέψεων που αλληλεπιδρουσαν δημιουργικά για καιρό, ώστε να δώσουν μια εικόνα διεξόδου στον οραματισμο του μυαλού και της ψυχής.

Οι δημιουργίες μας έχουν αξία γιατί εμπεριέχουν χρόνια προστιθέμενης γνώσης, εμπειρίας και προσπαθειών που βρήκαν επιτυχώς το δρόμο της έκφρασης και προσφοράς.

Καθε δημιουργία που ξεκινά έχει μια διαδρομή να διανύσει και σαν έμβρυο χρειάζεται την επιμέλεια των γονιών και την συνειδητή παρουσία μας γιατί ξεκινά από τον άνθρωπο και προορίζεται γι αυτόν.

Χαμόγελο: Kι όμως, το ψεύτικο από το αληθινό διαφέρει…

Ένα αληθινό χαμόγελο μπορεί να σας βοηθήσει να δημιουργήσετε μία νέα φιλική ή συναισθηματική σχέση, σύμφωνα με μία νέα έρευνα. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές δηλώνουν πως αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι μοιάζουν να ανταποκρίνονται πολύ καλύτερα σε θετικά συναισθήματα όταν διαμορφώνουν νέους προσωπικούς δεσμούς παρά σε αρνητισμό, όπως τη θλίψη, το θυμό ή την περιφρόνηση.

Παρ’ όλα αυτά, ένα ψεύτικο χαμόγελο δε θα βοηθήσει, μια που οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να το ξεχωρίσουν από ένα ειλικρινές.

Σ’ ένα πείραμα, οι ερευνητές διεπίστωσαν σε ζευγάρια πως ο ένας μπορούσε να εντοπίσει επακριβώς τα θετικά συναισθήματα του συντρόφου του. Σε ένα δεύτερο πείραμα παρατήρησαν πως οι συμμετέχοντες έμοιαζαν να έρχονται πιο κοντά σε ξένους που έβγαζαν θετικά συναισθήματα και σχεδόν ενστικτωδώς έλκονταν από αυτά.

Οι ερευνητές επίσης ανακάλυψαν πως τα άτομα που εξωτερίκευαν θετικά συναισθήματα με το λεγόμενο «χαμόγελο» Duchenne. Πρόκειται για το τέντωμα των μυών στις άκρες του στόματος που δημιουργείται όταν χαμογελάμε έντονα, όταν δηλαδή χαμογελάμε όταν είμαστε ειλικρινείς και χαρούμενοι. Κάποιοι εκλαμβάνουν αυτόν τον τύπο χαμόγελου ως αληθινό και βοηθά με την κοινωνική επαφή. Οι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν καλή «γνώση» αυτού του χαμόγελου και μπορούν έτσι να «διαβάσουν» ένα ψεύτικο χαμόγελο, σύμφωνα με την επικεφαλής των ερευνών, Belinda Campos του Πανεπιστημίου της California.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Motivation and Emotion.

«Τα ευρήματά μας παρέχουν νέα στοιχεία της σημασίας των θετικών συναισθημάτων στις κοινωνικές επαφές κι επισημαίνουν το ρόλο του που αυτά παίζουν στην ανάπτυξη νέων κοινωνικών συνδέσεων. Οι άνθρωποι είναι προσαρμοσμένοι στα θετικά συναισθήματα των άλλων και μπορούν να αντιδράσουν περισσότερο σε αυτά παρά στα αρνητικά συναισθήματα», δήλωσε η Campos σε μέσο ενημέρωσης.

Η κρυμμένη ευτυχία

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας ράφτης φτωχός και λίγο περίεργος που προκαλούσε έκπληξη στους ανθρώπους με τη συμπεριφορά του. Αλλά αυτό που τους παραξένευε πιο πολύ ήταν ο τρόπος που δούλευε. Ανάμεσα σε δύο βελονιές άφηνε το μαγαζάκι του, πήγαινε στο τζαμί και ανέβαινε στο μιναρέ να κοιτάξει προσεκτικά στον ουρανό σαν κάτι να ’ψαχνε. Ύστερα κατέβαινε, γύριζε πίσω στο μαγαζάκι του να περάσει άλλη μια βελονιά και ξαναπήγαινε στο μιναρέ. Αυτό γινόταν όλη μέρα.
Γιατί άραγε; Ποια είναι η ιστορία του;
Λένε λοιπόν πως πολύ παλιά ο φτωχός ραφτάκος ζούσε μόνος του χωρίς γυναίκα και χωρίς παιδιά. Περνούσε τις μέρες του καθιστός να ράβει κελεμπίες και καφτάνια. Όταν κουραζόταν έπεφτε να κοιμηθεί για να ξυπνήσει με την αυγή, να καλέσει τους ανθρώπους για προσευχή, και ζητούσε απ’ τον Αλλάχ να του δώσει μια σύζυγο κι ένα ευτυχισμένο σπίτι.
Μια μέρα λοιπόν κι ενώ ο ράφτης δεν είχε ακόμη τελειώσει το κάλεσμα στην προσευχή, ένας μεγάλος αετός χαμήλωσε δίπλα του. Τον σήκωσε με τα γαμψά του νύχια ψηλά και πέταξαν μαζί.
Πέρασαν ερήμους, πέρασαν θάλασσες. Κάποια στιγμή ο αετός χαμήλωσε κι ακούμπησε το φτωχό ραφτάκο στην άκρη μιας μακρινής πόλης.
Κανένας θόρυβος δεν ακουγόταν. Κανένας φτωχός και κανένας ζητιάνος δεν γύριζαν στους δρόμους της. Τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν φωτεινά και τα ρούχα τους καθαρά με ζωηρά χρώματα. Ακόμα και στην καρδιά του «σουκ», της αγοράς, δεν άκουγες φασαρία ούτε έβλεπες τσακωμό. Οι άνθρωποι αγόραζαν και πουλούσαν ειρηνικά επαναλαμβάνοντας τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν μία ή περισσότερες φορές, έπαιρναν αυτό που ήθελαν κι έφευγαν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί.
Η έκπληξη του έγινε μεγαλύτερη στην παράξενη πόλη όταν στάθηκε μπροστά στο μαγαζάκι ενός ράφτη και είδε τον ιδιοκτήτη του ικανοποιημένο, ευτυχισμένο και καθόλου κουρασμένο να φτιάχνει τις κελεμπίες και τα καφτάνια του. Χαιρετάει και λέει στο αφεντικό του μαγαζιού: «Κι εγώ ράφτης είμαι όπως κι εσύ. Ήρθα στην πόλη σας από χώρα μακρινή. Μήπως έχεις δουλειά για μένα; Γιατί θέλω πολύ να ζήσω σ’ αυτή την ευτυχισμένη πόλη».
Και το αφεντικό τού απαντάει: «Κάθισε και βοήθα με. Η πληρωμή σου θα είναι πενήντα ασαλάτου-αλαζάιν κάθε βδομάδα».
Έτσι έμαθε ο ράφτης μας από τον ιδιοκτήτη του ραφτάδικου πως οι άνθρωποι της πόλης Ασαλάτου Αλαζάιν δεν γνωρίζουν τα χρήματα. Πουλάνε, αγοράζουν και δουλεύουν μόνο με τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν. Κάθισε λοιπόν και δούλεψε στο ραφτάδικο και έμεινε έκπληκτος όταν το αφεντικό του άρχισε να του διηγείται τις συνήθειες της περίεργης αυτής πόλης. Όλα τα πράγματα εδώ γίνονται με το ασαλάτου-αλαζάιν, μέχρι και οι γάμοι. Κάθε Πέμπτη βγαίνουν τα κορίτσια της πόλης βόλτα στην παραλία. Κουβαλάνε όλες τους μια στάμνα με νερό και αν κάποιος θέλει να πάρει μια απ’ αυτές για γυναίκα του, δεν έχει παρά να της ζητήσει να πιει νερό από τη στάμνα της, προφέροντας τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν. Αν εκείνη συμφωνήσει, τότε γίνεται γυναίκα του.
Περίμενε ο ράφτης ως την Πέμπτη και κατά το απόγευμα πάει στην παραλία. Μια από τις όμορφες κοπέλες συμφωνεί να τον ξεδιψάσει απ’ τη στάμνα της, γίνεται γυναίκα του και αρχίζει τη ζωή της μαζί του στο όμορφο σπίτι που αγόρασαν οι δυο τους πληρώνοντας μερικά ασαλάτου-αλαζάιν. Κάθε μέρα που περνούσε, όταν τελείωνε την δουλειά του αγόραζε με τα ασαλάτου αλαζάιν ό,τι επιθυμούσε από την αγορά και βιαζόταν να γυρίσει στη γυναίκα του και στο ευτυχισμένο του σπίτι.
Μια μέρα όμως πηγαίνοντας ο ράφτης στην αγορά βλέπει ένα τεράστιο ψάρι. Δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του ψάρι όμοιο μ’ αυτό. Θέλοντας πολύ να το αποκτήσει λέει στον εαυτό του: «Μ’ αυτό το ψάρι θα φάμε μέχρι να σκάσουμε! Πόσο νόστιμο φαίνεται να είναι το κάτασπρο κρέας του! Η γυναίκα μου θα μου το μαγειρέψει με χίλιους τρόπους!»
Μπαίνει ο ράφτης στο σπίτι του κουβαλώντας το τεράστιο ψάρι του. Τρομάζει η γυναίκα του που τον βλέπει και του λέει: «Τι είναι αυτό που κουβαλάς στα χέρια σου; Σε τύφλωσε η απληστία! Το ψάρι αυτό είναι για να χορτάσουν δέκα άνθρωποι ενώ εμείς είμαστε μόνο δύο! Πήρες απ’ την αγορά πολύ περισσότερα απ’ όσα χρειαζόσουν. Από δω κι εμπρός δεν έχεις πια δικαίωμα να ζεις στην πόλη του Ασαλάτου αλαζάιν».
Ήρθε ο αετός, πήρε το ράφτη στα φτερά του και πέταξαν μακριά. Πέρασαν ερήμους, πέρασαν θάλασσες. Ύστερα τον εναπόθεσε μπροστά στο παλιό του μαγαζάκι κι ο φτωχός ράφτης πέρασε την υπόλοιπη ζωή του αναπολώντας τις όμορφες μέρες που έζησε στην πόλη του Ασαλάτου Αλαζάιν. Γύρισε πίσω στα καφτάνια και στις κελεμπίες του, μόνο που ανάμεσα σε δύο βελονιές, ανέβαινε στο μιναρέ και κοίταζε προσεχτικά τον ουρανό με την ελπίδα μήπως ξαναγυρίσει ο αετός και ξαναπετάξουν μαζί για άλλη μια φορά στη χώρα του Ασαλάτου-αλαζάιν…
Αλλά ο αετός δε γύρισε ποτέ!

Πηγή

Το νομισμα της ευγνωμοσύνης

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας ράφτης φτωχός και λίγο περίεργος που προκαλούσε έκπληξη στους ανθρώπους με τη συμπεριφορά του. Αλλά αυτό που τους παραξένευε πιο πολύ ήταν ο τρόπος που δούλευε. Ανάμεσα σε δύο βελονιές άφηνε το μαγαζάκι του, πήγαινε στο τζαμί και ανέβαινε στο μιναρέ να κοιτάξει προσεκτικά στον ουρανό σαν κάτι να ’ψαχνε. Ύστερα κατέβαινε, γύριζε πίσω στο μαγαζάκι του να περάσει άλλη μια βελονιά και ξαναπήγαινε στο μιναρέ. Αυτό γινόταν όλη μέρα.

Γιατί άραγε; Ποια είναι η ιστορία του;

Λένε λοιπόν πως πολύ παλιά ο φτωχός ραφτάκος ζούσε μόνος του χωρίς γυναίκα και χωρίς παιδιά. Περνούσε τις μέρες του καθιστός να ράβει κελεμπίες και καφτάνια. Όταν κουραζόταν έπεφτε να κοιμηθεί για να ξυπνήσει με την αυγή, να καλέσει τους ανθρώπους για προσευχή, και ζητούσε απ’ τον Αλλάχ να του δώσει μια σύζυγο κι ένα ευτυχισμένο σπίτι.
Μια μέρα λοιπόν κι ενώ ο ράφτης δεν είχε ακόμη τελειώσει το κάλεσμα στην προσευχή, ένας μεγάλος αετός χαμήλωσε δίπλα του. Τον σήκωσε με τα γαμψά του νύχια ψηλά και πέταξαν μαζί.
Πέρασαν ερήμους, πέρασαν θάλασσες. Κάποια στιγμή ο αετός χαμήλωσε κι ακούμπησε το φτωχό ραφτάκο στην άκρη μιας μακρινής πόλης.
Κανένας θόρυβος δεν ακουγόταν. Κανένας φτωχός και κανένας ζητιάνος δεν γύριζαν στους δρόμους της. Τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν φωτεινά και τα ρούχα τους καθαρά με ζωηρά χρώματα. Ακόμα και στην καρδιά του «σουκ», της αγοράς, δεν άκουγες φασαρία ούτε έβλεπες τσακωμό. Οι άνθρωποι αγόραζαν και πουλούσαν ειρηνικά επαναλαμβάνοντας τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν μία ή περισσότερες φορές, έπαιρναν αυτό που ήθελαν κι έφευγαν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί.
Η έκπληξη του έγινε μεγαλύτερη στην παράξενη πόλη όταν στάθηκε μπροστά στο μαγαζάκι ενός ράφτη και είδε τον ιδιοκτήτη του ικανοποιημένο, ευτυχισμένο και καθόλου κουρασμένο να φτιάχνει τις κελεμπίες και τα καφτάνια του. Χαιρετάει και λέει στο αφεντικό του μαγαζιού: «Κι εγώ ράφτης είμαι όπως κι εσύ. Ήρθα στην πόλη σας από χώρα μακρινή. Μήπως έχεις δουλειά για μένα; Γιατί θέλω πολύ να ζήσω σ’ αυτή την ευτυχισμένη πόλη».
Και το αφεντικό τού απαντάει: «Κάθισε και βοήθα με. Η πληρωμή σου θα είναι πενήντα ασαλάτου-αλαζάιν κάθε βδομάδα».
Έτσι έμαθε ο ράφτης μας από τον ιδιοκτήτη του ραφτάδικου πως οι άνθρωποι της πόλης Ασαλάτου Αλαζάιν δεν γνωρίζουν τα χρήματα. Πουλάνε, αγοράζουν και δουλεύουν μόνο με τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν. Κάθισε λοιπόν και δούλεψε στο ραφτάδικο και έμεινε έκπληκτος όταν το αφεντικό του άρχισε να του διηγείται τις συνήθειες της περίεργης αυτής πόλης. Όλα τα πράγματα εδώ γίνονται με το ασαλάτου-αλαζάιν, μέχρι και οι γάμοι. Κάθε Πέμπτη βγαίνουν τα κορίτσια της πόλης βόλτα στην παραλία. Κουβαλάνε όλες τους μια στάμνα με νερό και αν κάποιος θέλει να πάρει μια απ’ αυτές για γυναίκα του, δεν έχει παρά να της ζητήσει να πιει νερό από τη στάμνα της, προφέροντας τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν. Αν εκείνη συμφωνήσει, τότε γίνεται γυναίκα του.
Περίμενε ο ράφτης ως την Πέμπτη και κατά το απόγευμα πάει στην παραλία. Μια από τις όμορφες κοπέλες συμφωνεί να τον ξεδιψάσει απ’ τη στάμνα της, γίνεται γυναίκα του και αρχίζει τη ζωή της μαζί του στο όμορφο σπίτι που αγόρασαν οι δυο τους πληρώνοντας μερικά ασαλάτου-αλαζάιν. Κάθε μέρα που περνούσε, όταν τελείωνε την δουλειά του αγόραζε με τα ασαλάτου αλαζάιν ό,τι επιθυμούσε από την αγορά και βιαζόταν να γυρίσει στη γυναίκα του και στο ευτυχισμένο του σπίτι.
Μια μέρα όμως πηγαίνοντας ο ράφτης στην αγορά βλέπει ένα τεράστιο ψάρι. Δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του ψάρι όμοιο μ’ αυτό. Θέλοντας πολύ να το αποκτήσει λέει στον εαυτό του: «Μ’ αυτό το ψάρι θα φάμε μέχρι να σκάσουμε! Πόσο νόστιμο φαίνεται να είναι το κάτασπρο κρέας του! Η γυναίκα μου θα μου το μαγειρέψει με χίλιους τρόπους!»
Μπαίνει ο ράφτης στο σπίτι του κουβαλώντας το τεράστιο ψάρι του. Τρομάζει η γυναίκα του που τον βλέπει και του λέει: «Τι είναι αυτό που κουβαλάς στα χέρια σου; Σε τύφλωσε η απληστία! Το ψάρι αυτό είναι για να χορτάσουν δέκα άνθρωποι ενώ εμείς είμαστε μόνο δύο! Πήρες απ’ την αγορά πολύ περισσότερα απ’ όσα χρειαζόσουν. Από δω κι εμπρός δεν έχεις πια δικαίωμα να ζεις στην πόλη του Ασαλάτου αλαζάιν».

Ήρθε ο αετός, πήρε το ράφτη στα φτερά του και πέταξαν μακριά. Πέρασαν ερήμους, πέρασαν θάλασσες. Ύστερα τον εναπόθεσε μπροστά στο παλιό του μαγαζάκι κι ο φτωχός ράφτης πέρασε την υπόλοιπη ζωή του αναπολώντας τις όμορφες μέρες που έζησε στην πόλη του Ασαλάτου Αλαζάιν. Γύρισε πίσω στα καφτάνια και στις κελεμπίες του, μόνο που ανάμεσα σε δύο βελονιές, ανέβαινε στο μιναρέ και κοίταζε προσεχτικά τον ουρανό με την ελπίδα μήπως ξαναγυρίσει ο αετός και ξαναπετάξουν μαζί για άλλη μια φορά στη χώρα του Ασαλάτου-αλαζάιν…
Αλλά ο αετός δε γύρισε ποτέ!

Το θαύμα της επαφής

Κατά τον 13ο αιώνα όταν ο Φρειδερίκος ο 2ος , ο Γερμανός βασιλιάς και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, διεξήγαγε ένα σκληρό πείραμα έχοντας πρόθεση να ανακαλύψει τι είδους γλώσσας θα ανέπτυσσαν παιδιά αν δεν είχαν διδαχθεί ποτέ να μιλούν. Νόμιζε ότι θα ήταν τα Γερμανικά.
Πήρε λοιπόν κάποια μωρά από τους γονείς τους μόλις γεννήθηκαν και τα έδωσε να τα φροντ...ίζουν κάποιες νοσοκόμες, στις οποίες όμως είχε απαγορευτεί να μιλούν. Επίσης είχε επιβληθεί ένας ακόμη κανόνας, απαγορεύονταν να τα αγγίξουν. Τα πάντα γίνονταν με την χρήση εργαλείων ώστε να διασφαλιστεί η παντελής έλλειψη φυσικής επαφής. Η διαβολική αυτή έρευνα ποτέ δεν απέφερε τις πληροφορίες που ο Φρειδερίκος έψαχνε, όμως αποκάλυψε κάτι πολύ πιο σημαντικό σχετικά με την ανθρώπινη φύση. Τα μωρά δεν μεγάλωσαν μαθαίνοντας να μιλούν κάποια γλώσσα, επειδή όλα πέθαναν! Το έτος 1248, ο Ιταλός ιστορικός Σαλιμβένος, καταγράφοντας το παραπάνω γεγονός κατέληξε με το συμπέρασμα, “Δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς χάδια”.
Τα νεογνά πέθαναν εξ’ αιτίας της επιθυμίας τους για στοργικό άγγιγμα, πράγμα που δηλώνει ότι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς την αίσθηση αγάπης που θα διαβιβάζονταν στο σώμα και το μυαλό μέσω του αγγίγματος. Η σύγχρονη ιατρική, ονομάζει αυτό το φαινόμενο “αποτυχία ανάπτυξης”. Για κάποιο λόγο, αναπτυσσόμαστε κάτω απ’ την επήρεια της αγάπης και αντίστοιχα πεθαίνουμε βαθμιαία χωρίς αυτήν. Το πείραμα του Φρειδερίκου αποκάλυψε πριν από πολύ καιρό κάτι που οι επιστήμονες στην εποχή μας ξανά “ανακάλυψαν” και τους προκάλεσε μεγάλη έκπληξη: πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι κυριολεκτικά σχεδιασμένη για την αγάπη.
Επίσης, αυτή η έρευνα συνεχίστηκε (με πιο δημιουργικό τρόπο) σε ένα ελληνικό νοσοκομείο αυτήν την δεκαετία απο μια ομάδα φοιτητών της ιατρικής. Σε μια αίθουσα με νεογνά, 6μηνήτικα, 7μηνήτικα, κλπ που είχαν γεννηθεί πρόωρα, έβαζαν τις μαμάδες τους να τα ακουμπάνε για 1 ώρα κάθε μέρα (συνεχόμενα). Παρατήρησαν οτι μετά απο 1,2,3 μήνες αντίστοιχα, τα παιδιά που ήταν απο πάνω τους η μαμά τους είχαν αναπτυχθεί και εξελιχθεί πολύ πιο γρήγορα απο μια ομάδα άλλων παιδιών που ήταν απλά στην εντατική. Η έρευνα παρουσιάστηκε σε ένα παγκόσμιο συνέδριο, και βγήκε απόφαση απο παγκόσμιους ιατρικούς συλλόγους και συνιστάται πλέον στα μαϊευτύρια να κάθονται οι πρώρες λεχόνες με τα νεογνά για κάποιες ώρες της ημέρας και να τα ακουμπάνε.

The greatest pleasure in life

Διάβασα κάπου πως τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση την παίρνεις όταν κάνεις πράγματα που οι άλλοι λένε πως δε γίνονται.
Εγώ πάντως τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση στη ζωή την πήρα κάνοντας πράγματα που έλεγα στον εαυτό μου πως δεν γίνονται!