Ζούμε σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ και πεθαίνουμε σαν να μην έχουμε ζήσει καθόλου. Χάνουμε την υγεία μας προσπαθώντας να βγάλουμε λεφτά. Ύστερα χάνουμε τα λεφτά μας για να ξαναβρούμε την υγεία μας. Βιαζόμαστε να αποβάλλουμε την παιδικότητά μας. Θέλουμε να μεγαλώσουμε γρήγορα και ύστερα παρακαλάμε να ξαναγίνουμε παιδιά. Με το να αγχωνόμαστε για το μέλλον μας, λησμονούμε το παρόν μας.
Έτσι δε ζούμε ούτε στο μέλλον,
ούτε στο παρόν.
Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;
Να μάθουμε ότι δε μπορούμε να αναγκάσουμε τους άλλους να μας αγαπήσουν. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γίνουμε άξιοι να αγαπηθούμε.
Να δούμε πως δε μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.
Να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους.
Να καταλάβουμε ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
Να έχουμε κατά νου ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές, μπορούμε να ανοίξουμε στον άλλο πληγές, που μετά παίρνει χρόνια πολλά για να κλείσουν.
Να μάθουμε τη συγχώρεση συγχωρώντας.
Να ξέρουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Να μάθουμε ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα, εκτός από την ευτυχία.
Δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα, αλλά να το βλέπουν διαφορετικά ο καθένας. Να σεβόμαστε τη διαφορετική οπτική του άλλου.
Τέλος, να ξέρουμε ότι δε φτάνει πάντα να μας συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει να μάθουμε κι εμείς να συγχωρούμε τον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου