Υποστήριξη και αγάπη

Υπάρχει μία όμορφη ιστορία που αναφέρεται στη διαχρονική αξία της αγάπης.
Οι κάτοικοι ενός νησιού μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι ετοίμασαν τις βάρκες τους και ξεκίνησαν το ταξίδι της αναζήτησης νέας πατρίδας.
Η Αγάπη μετά από τόσα χρόνια ζωής στο νησί δυσκολευόταν να το αποχωριστεί και όταν πια το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν “εμείς πάντα το λέγαμε, ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει”.
Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει :
-“Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;”,
-“Όχι, δεν μπορώ” απάντησε ο Πλούτος.
-“Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα”.
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της μ’ ένα εντυπωσιακό σκάφος.
-“Σε παρακαλώ βοήθησε με” είπε η Αγάπη.
-“Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Βιάζομαι γιατί πρέπει να προλάβω τον Πλούτο!”, της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη στον γυάλινο κόσμο της ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
-“Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου”
-“Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου” είπε η Λύπη.
Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στ’ ακρογιάλι…
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-“Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου”.
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε.
Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο “λιμανάκι της αγκάλης” και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του.
Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.
Γνωρίζοντας πόσα του χρωστούσε, που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση :
-“Γνώση, ποιος με βοήθησε;”
-“Ο Χρόνος”, της απάντησε η Γνώση.
-“Ο Χρόνος;” ρώτησε η Αγάπη.
-“Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;”
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
“Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη”.