Shipwreck of life

Story Of Grace 

The only survivor of a shipwreck was washed up on a small, uninhabited island.

He prayed feverishly for God to rescue him, and everyday he scanned the horizon for help, but none seemed forthcoming.

 Exhausted, he eventually managed to build a little strength from the elements, and to store his few possessions.

One day when he returned after hunting for food, he found his little hut in flames, the smoke rolling up to the sky. The worst had happened. Everything was lost. He was stunned. Filled with grief and anger, he shouted, “ God, how could you do this to me?”

Early the next day, he woke up to the sound of ship that was approaching the island. It had come to rescue him. “How did you know I was here?” asked the weary but grateful man. “We saw your smoke signal”, they replied…

Its easy to get discouraged when things appear to be going badly but we shouldn’t lose heart, because God is at work in our lives, even in the midst of all pain and suffering.

 Remember, the next time your “little hut” is up in flames, it could just be the smoke signal that summons the Grace of God.

For all the negative things we have to say to ourselves, God has a positive answer for it.

 All Below Is Strength, and All Above Is GRACE…

Keep feeling His presence !!!

Ο Τζένγκινς Χαν και το γεράκι

Ενα πρωί ο Μογγόλος πολεμιστής Τζένγκινς Χαν και η ακολουθία του βγήκαν για κυνήγι. Ενώ οι συνοδοί του είχαν μαζί τους τόξα και βέλη, ο Τζένγκινς Χαν είχε στο μπράτσο του το αγαπημένο του γεράκι, που ήταν καλύτερο και πιο εύστοχο από οποιοδήποτε βέλος επειδή μπορούσε να πετάξει στον ουρανό και να δει πράγματα που ο άνθρωπος δεν μπορεί. Ωστόσο, παρά τον ενθουσιασμό της ομάδας, δεν κατάφεραν να βρουν τίποτα. Αποκαρδιωμένος, ο Τζένγκινς Χαν γύρισε στον καταυλισμό, αλλά για να μην μεταφέρει την απογοήτευσή του στους συντρόφους του, απομακρύνθηκε από κοντά τους και αποφάσισε να περπατήσει λίγο μόνος.
Είχαν παραμείνει στο δάσος περισσότερο από ότι είχαν υπολογίσει και ο Χαν ήταν κατάκοπος κα διψασμένος. Εξαιτίας της καλοκαιρινής ζέστης, τα ρυάκια είχαν ξεραθεί και δεν μπορούσε να βρει νερό να πιει μέχρι που - θαύμα! - είδε μπροστά του μια κλωστή νερού να κυλάει από ένα βράχο.
Αφησε αμέσως το γεράκι από χέρι του, πήρε το μικρό ασημένιο κύπελλο που είχε πάντα μαζί του, περίμενε πολλή ώρα μέχρι να γεμίσει και όταν ήταν έτοιμος να το φέρει στα χείλη του, το γεράκι σηκώθηκε στον αέρα, του άρπαξε το κύπελλο από τα χέρια και του το έριξε μακριά.
Ο Τζένγκινς Χαν ήταν έξαλλος, αλλά ήταν το αγαπημένο του ζώο, ίσως να διψούσε κι αυτό. Σήκωσε το κύπελλο, το καθάρισε από τη σκόνη και το ξαναγέμισε. Οταν το κύπελλο ήταν μισογεμάτο, το γεράκι όρμησε ξανά και έχυσε το νερό.
Ο Τζενγκινς Χαν λάτρευε το ζώο του, αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να του επιτρέψει να δείξει ασέβεια προς το πρόσωπό του, καθώς κάποιος μπορεί να παρακολουθούσε από μακριά την σκηνή και να διηγιόταν αργότερα στους πολεμιστές του ότι ο μεγάλος κατακτητής ήταν ανίκανος να επιβληθεί σε ένα απλό πουλί.
Τράβηξε λοιπόν το σπαθί από την ζώνη του, πήρε το κύπελλο και ξανάρχισε να το γεμίζει παρακολουθώντας με το ένα μάτι την πηγή και με το άλλο το γεράκι. Μόλις είδε ότι υπήρχε αρκετό νερό και ήταν έτοιμος να πιεί, το γεράκι πέταξε ξανά προς το μέρος του. Ο Χαν του τρύπησε το στήθος με ένα θανατηφόρο χτύπημα.
Το νερό όμως δεν έπεφτε πια. Αποφασισμένος να πιεί πάση θυσία, ο Χαν ανέβηκε στον βράχο ψάχνοντας την πηγή. Προς μεγάλη του έκπληξη, υπήρχε πράγματι μια κοιλότητα με νερό και μέσα σ΄ αυτή, νεκρό βρισκόταν ένα από τα πιο δηλητηριώδη φίδια της περιοχής. Αν είχε πιεί από το νερό, δεν θα βρισκόταν πια ανάμεσα στους ζωντανούς...
Ο Χαν γύρισε στον καταυλισμό με το νεκρό γεράκι στην αγκαλιά του. Διέταξε να φτιάξουν ένα χρυσό άγαλμα του πουλιού και να χαράξουν στο ένα από τα φτερά του:
"Ακόμα κι όταν ένας φίλος κάνει κάτι που δεν σου αρέσει, παραμένει φίλος σου"
Στο άλλο φτερό έβαλε να γράψουν:
"Οποιαδήποτε πράξη οργής είναι μια πράξη καταδικασμένη στην αποτυχία".

Άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας!

Στη γη μας ζουν πολλοί άνθρωποι... κάποια δις... στη ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους... αλλά σχετικά πολύ λιγότερους από όσους ζουν στον πλανήτη... και πολύ πολύ λιγότερους γνωρίζουμε... και με ακόμη λιγότερους σχετιζόμαστε... και με ακόμη λιγότερους έχουμε την ευκαιρία να νοιώσουμε αρνητικά συναισθήματα. Φαινόμενο σπάνιο που μας βοηθά να δοκιμαστούμε στην υπομονή και την ανοχή. Χαρακτηριστικά πολύ σημαντικά για να φτάσουμε το στόχο μας. Γιατί στη ζωή πετυχαίνει όποιος προπονείται ώστε ν΄αντιμετωπίζει τις δυσκολίες προσπερνώντας επιτυχώς. Δυσκολίες που προέρχονται από τους λίγους αυτούς ανθρώπους... τους ελάχιστους... Άρα η μόνη αρμόζουσα απάντηση σε αυτό το σπάνιο δώρο που μας προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι είναι η ευγνωμοσύνη.

The look!

Σίγουρα σου έχει "τύχει" να γνωρίσεις έναν καταπληκτικό άνθρωπο που βρέθηκε στη ζωή σου για μόλις λίγη ώρα. Ήρθε απλά και έφυγε ακόμη πιο απλά... αθόρυβα ... σχεδόν αόρατα... όπως είναι και η παρουσία του στη ζωή.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δε φαίνονται αλλά νοιώθονται... Είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν βρεθείς δίπλα τους νοιώθεις ομορφιά και ευαισθησία.... Είναι κάποιοι άνθρωποι που σε κοιτούν και το βλέμμα τους φτάνει μέχρι τα βάθη της ψυχής σου και δύσκολα κρύβεσαι.... και ακόμη πιο δύσκολα το αποφεύγεις.... απλά κατεβάζεις τα μάτια γιατί σου είναι αδύνατο να τους αφήσεις να σε εξερευνήσουν ακόμη πιο βαθιά....νοιώθεις ντροπή ή φόβο... και δε το αντέχεις! Είναι όμως και κάποιοι άνθρωποι που βλέπουν το βάθος και θέλεις να τους ζητήσεις να ψάξουν ακόμη βαθύτερα για να μοιραστείς το αβάσταχτο φορτίο της σκοτεινής σου πλευράς! Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν περπατάνε απλά... πετάνε!

Be the mentor you wanted to have!

When I work with families there are two questions to which I seek answers from each family member at the beginning of our journey together. What are you passionate about and who is your mentor?

The first question is designed to discover the unique journey to which each individual family member is called. The second question is designed to learn how each family member is pursuing his or her calling, since I am certain that no one can successfully pursue his or her journey of life-long learning without the mentor needed for that stage of the journey.

King Phillip of Macedonia understood this fact when he called on Aristotle to mentor his own Alexander to prepare Alexander to be the King of Macedonia. Phillip knew that he had taught Alexander all he could as his father. For the young man to move to the next stage of his journey, he needed a mentor. Little did Phillip know that by choosing Aristotle the mentor would turn the boy not only into a king but into the Emperor of the World, Alexander the Great.

SEA STARS!

One day after a high tide lots of sea-stars were brought to the shore. They started drying up in the sun. A boy, walking down the shore started throwing the sea-stars into the sea, so that they could continue their lives.
A person came up to him and asked:
– Why are you doing this? Look around! There are millions of sea-stars; the shore is covered with them. Your attempts won’t change anything!
The boy picked up the following sea-star, thought for a moment, threw it into the sea and said:
– No, my attempt will change a lot…for this one sea-star!

Gratefulness leads always to gracefulness!

It is not happiness that makes us grateful, it's gratefulness that makes us happy. Many people would say, well, that's very easy - when you're happy, you're grateful. But think again - is it really the happy people that are grateful? We all know quite a number of people who have everything that it would take to be happy and they're not happy because they want something else or they want more of the same.
And we all know people who have lots of misfortunes and they are deeply happy, they radiate happiness. You're surprised. Why? Because they're grateful.
GRATEFULNESS LEADS ALWAYS TO GRACEFULNESS!