ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ
Μέσα από την επίγνωση της σοφίας που κρύβεται στο σύμπαν αντλώντας κάθε στιγμή πολύτιμες σταγόνες συνειδητότητας, που ορίζουν το γίγνεσθαι της ζωής μου
Αυτό που επιλέγουμε στη ζωή μας είναι να έχουμε μία επιφυλακτική ή μάλλον καχύποπτη στάση σε όσους συναναστρεφόμαστε θεωρώντας πως οι φοβίες μας για τους άλλους είναι κανόνας στις διαπροσωπικές σχέσεις. Κι όμως το ανθρώπινο στοιχείο υπάρχει. Όταν γεννηθήκαμε μάθαμε πως πρέπει να είμαστε καλοί, πρέπει να μη λέμε ψέματα, πρέπει να μην κοροϊδεύουμε τους φίλους μας, πρέπει να δίνουμε και στους άλλους λίγο από αυτό που έχουμε ή να το μοιραζόμαστε. Και ξαφνικά όλα αυτά που μάθαμε από μικροί χάθηκαν.
Ξεχάστηκαν.
Ή απλά κάπου αποθηκεύτηκαν και πρέπει ξανά να τα ανακαλέσουμε... αν θέλουμε να ζήσουμε μία ζωή αλήθειας. Γιατί μόνο η ψεύτικη ζωή μπορεί να είναι ο πραγματικός εχθρός σου.
Μάθαμε να φερόμαστε όπως θέλουν οι άλλοι για να είμαστε αρεστοί, με τίμημα την καταπάτηση του αληθινού μας εαυτού και με επιπλέον βαρύτερο τίμημα τα ψυχοσωματικά προβλήματα και σε πρακτικό πια επίπεδο, να είμαστε κάποιοι άλλοι, εντελώς άσχετοι με το είναι μας.
Κοιτάμε πολύ έξω από εμάς και λιγότερο μέσα μας. Το εσωτερικό μας όμως όσο δεν το κοιτάμε παίρνει μεγαλύτερ χώρο και προσπαθείν μας εξαφανίσει, να μας κάνει κακό.
Όλα όμως μπορούν να αλλάξουν. Το τώρα είναι η καθοριστική στιγμή της ζωής μας. Τίποτα δεν είναι εύκολο να αλλάξει και τίποτα δεν είναι δύσκολο. Η απόφαση είναι αρκετή για να ξεκινήσουμε. Η μετριότητα, τα προβλήματα και η στενοχώρια θα μείνουν πίσω, όσο η αποφασιστικότητα για μία θετικότερη στάση ζωής γίνονται ο νέος μας οδηγός. Ένα μικρό ξεβόλεμα δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στη νέα μας ζωή. Πρέπει ν' αγαπήσουμε τον εαυτό μας αι νατον επιβραβεύουμε για τη νέα αλλαγή και όχι να τον κατακρίνουμε και να του χρεώνουμε μία ζωή που δεν του αξίζει. Και οι άλλοι θα αλλάξουν μαζί με εμάς. Γιατί κανείς δε θέλει να συναναστρέφεται τις φοβίες μας, αλλά τον καθαρό, αληθινό και όμορφο εαυτό μας, κανείς δε θέλει τις αμφιβολίες μας, τον εγωϊσμό και την ανασφάλειά μας αλλά την απλότητα και την ειλικρίνεια των συναισθημάτων μας.
Όλοι θέλουμε την αληθινή επικοινωνία, την αγάπη, την αγκαλιά, τη συντροφιά, την καλοσύνη.
Όλα αυτά λείπουν γιατί εμείς δεν τα προσφέρουμε.
Δίνουμε την αμφιβολία μας και όχι την πίστη μας.
Δίνουμε την προκαταβολή και όχι ολόκληρη την αξία και περιμένουμε η ζωή να μας πληρώσει στο 100%.
Δίνε τα πάντα και μη φοβάσαι να πάρεις. Ακόμη κι αν δεν πάρεις είναι εφήμερο. Η πηγή έχει βρεθεί και το κανάλι ρέει ασταμάτητα και τίποτα δε θα βρεθεί εμπόδιο στο δρόμο του.
Πίστη, εμπιστοσύνη, επιμονή και υπομονή...
Η ζωή δεν είναι πρόβα, εμείς δεν είμαστε ηθοποιοί και οι άλλοι δεν είναι κομπάρσοι στο έργο της ζωής μας.
Η ζωή είναι η παράσταση που δεν επαναλαμβάνεται κι εμείς είμαστε πρωταγωνιστές σε ένα έργο που έχουμε σκηνοθετήσει και όλοι όσοι μας παρακολουθούν πληρώνουν το αντίτιμο για την ερμηνεία μας ανάλογα με την απόδοση του ρόλου μας...
Υπάρχει μία όμορφη ιστορία που αναφέρεται στη διαχρονική αξία της αγάπης.
Οι κάτοικοι ενός νησιού μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι ετοίμασαν τις βάρκες τους και ξεκίνησαν το ταξίδι της αναζήτησης νέας πατρίδας.
Η Αγάπη μετά από τόσα χρόνια ζωής στο νησί δυσκολευόταν να το αποχωριστεί και όταν πια το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν “εμείς πάντα το λέγαμε, ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει”.
Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει :
-“Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;”,
-“Όχι, δεν μπορώ” απάντησε ο Πλούτος.
-“Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα”.
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της μ’ ένα εντυπωσιακό σκάφος.
-“Σε παρακαλώ βοήθησε με” είπε η Αγάπη.
-“Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Βιάζομαι γιατί πρέπει να προλάβω τον Πλούτο!”, της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη στον γυάλινο κόσμο της ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
-“Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου”
-“Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου” είπε η Λύπη.
Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στ’ ακρογιάλι…
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-“Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου”.
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε.
Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο “λιμανάκι της αγκάλης” και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του.
Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.
Γνωρίζοντας πόσα του χρωστούσε, που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση :
-“Γνώση, ποιος με βοήθησε;”
-“Ο Χρόνος”, της απάντησε η Γνώση.
-“Ο Χρόνος;” ρώτησε η Αγάπη.
-“Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;”
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
“Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη”.
Ας χαρούμε και μόνο για το γεγονός ότι ζούμε. Είμαστε υγιείς και απολαμβάνουμε το δώρο της ζωής, των αισθήσεων και της προσφοράς. Μπορούμε να απολαμβάνουμε τη θαλασσινή αύρα, το χάδι ενός αγαπημένου μας προσώπου, τα σπιτικά φαγητά και τις γεύσεις του κόσμου, ν’ ακούμε τους ήχους της φύσης, το θρόϊσμα των φύλλων και τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι μας, να μυρίζουμε τα ξεχωριστά αρώματα των λουλουδιών, να βλέπουμε την ευτυχία της ζωής ζωγραφισμένη σ’ ένα παιδικό χαμόγελο!
Αν εκφράσουμε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά, έχουμε ήδη ανοίξει την πύλη του παραδείσου. Αν κατορθώσουμε να πιστέψουμε πως η ευγνωμοσύνη είναι μία έκφραση ζωής και όχι μία υποχρεωτική κίνηση, όλα θα αποκτήσουν διαφορετικό νόημα. Ευγνωμονώντας τη ζωή, το Θεό για όσα μας προσφέρει, σύμφωνα με το νόμο της ανταπόδοσης, όλη αυτή η ενέργεια θα επιστρέψει και πάλι σε μας με τη μορφή δώρων.
Πρέπει να εμπιστευτούμε τη ζωή. Είναι πάντα ισχυρότερη από εμάς! Λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Πιστεύω πως είναι αλήθεια. Σχεδιάζουμε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας, τη ζωή των άλλων. Τι σχέδια μπορεί να κάνει κάποιος όταν του πουν ότι η ζωή του τελειώνει σε τρεις μήνες; Θα βρει το κουράγιο να κάνει πράγματα που στέρησε από τον εαυτό του όλα αυτά τα χρόνια; Θα μπορέσει να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες αγάπης προς τους οικείους του; Ζήσε λοιπόν κάθε στιγμή την ομορφιά της ζωής. Η ζωή είναι ποταμός και εμείς φύλλο ξερό, που υποχρεωτικά ακολουθεί τη ροή του ποταμού. Ας εμπιστευτούμε λοιπόν το καλό και την αισιοδοξία. Την πίστη μας για το καλύτερο. Αποβάλλοντας την απαισιοδοξία και το φόβο του αύριο κερδίζουμε τη ζωή!
